Cabo da roca.Κάμπο ντα Χόκα
Γ. Κοκκινάκος
Φιλοσοφείς τρυφερότητα χωρίς φιλοσοφία
στέργεις αιωνιότητα μονάχα με το βλέμμα
Ο χρόνος ειν’ ακόμη για σένα θρίαμβος
και σου τον εύχομαι πάντα
Ν.Καρουζος
Χρόνια πριν βρεθήκαμε μια μεγάλη παρέα εκδρομή στη Λισσαβόνα. Μαζί μας κι ένα δωδεκάχρονο κορίτσι με μεγάλα μελιά μάτια και καστανόξανθα μαλλιά. Μεταξύ των τόπων που επισκεφθήκαμε ήταν και το δυτικότερο σημείο της Ευρώπης, τόπος με ιδιαίτερους συμβολισμούς για τους Πορτογάλους, της Δύσης, του Ατλαντικού, των αναπολήσεων.
Κάμπο ντα Χόκα λέγεται. Πέρασαν τα χρόνια και 10 χρόνια μετά στις 24-5-2010 λαβαίνω ένα δέμα με ένα βιβλίο στα πορτογαλικά. Το βιβλίο ήταν του μεγάλου πορτογάλου ποιητή CAMOES και η αφιέρωση έγραφε: ‘’Θυμάσαι που είχαμε πάει στο δυτικότερο σημείο της Ευρώπης Cabo da Roca[καμπο ντα χοκα] και είχε ένα μνημείο; Έγραφε ο Camoes ‘’εκεί που τελειώνει η στεριά και αρχίζει η θάλασσα….’’ Έμεινα μόλις το διάβασα,Αναυδος, προσπάθησα να βάλω τάξη στα συναισθήματα μου. Της έκπληξης , της χαράς, της ικανοποίησης που ένα 12χρονο παιδί κράτησε μέσα του αυτό το περιστατικό και μου έστειλε το βιβλίο, χρόνια μετά, τόσο γενναιόδωρα .Ετσι χαράσσονται, σκέφθηκα, στις παιδικές ψυχές, αδιόρατα, ανεπαίσθητα αλλά ανεξίτηλα οι χαρακιές του ήθους και της αισθητικής. Έτσι γεφυρώνεται το χάσμα των γενεών , έτσι μεταγγίζονται αξίες, σημασίες και νοήματα, αρχές και ιδέες στους νεότερους. Έτσι γεμίζουν τα υπαρξιακά χάσματα σε όσους εχει περάσει η νιότη και έρχεται η χόβολη της, έτσι πάνω στη νιότη ευδοκιμεί το αδύνατον.
Φοιτήτρια ιατρικής πια , το νεαρό κορίτσι, κράτησε μέσα της τον ποιητή Camoes τόσα χρόνια –ποιος να το φανταζόταν- τότε στην κουβέντα που κάναμε δίπλα στο μνημείο.
Το βιβλίο του Camoes δεν μπορώ να το διαβάσω αφού είναι στα πορτογαλικά αλλά να που είναι το βιβλίο που με έχει συγκινήσει περισσότερο. Όλο και λιγότερα βιβλία σε συγκινούν όσο μεγαλώνεις…
Με ένα εξωλογικό, μεταφυσικό τρόπο το διαβάζω. Μου μεταδίδει την μαγεία της ποίησης. Δεν ήθελα να γράψω τίποτα για το γεγονός, από φόβο μήπως βγεί ένα σχόλιο πολύ θωρυβώδες. Αλλά να που κατά καιρούς 1,5 χρόνο τώρα μου επανερχόταν σαν ανάγκη, σαν υποχρέωση, σαν επιθυμία, σαν φωνή που μου έλεγε ‘’γράψτο’’.
Εκεί που τελειώνει η στεριά και αρχίζει η θάλασσα.. λέει ο ποιητής, εντελώς πεζολογικά, αλλά σε αγγίζουν οι μυστικές, συμπαντικές αντηχήσεις. Παραμερίζοντας με αφορμή το δώρο σου τα προσχωσιγενή στρώματα της μνήμης μου, θυμάσαι και συ μια άλλη συνάντηση, σε ένα άλλο τοπόσημο της Λισσαβόνας, το καφέ-Μπραζίλιαν που επίνε τον καφέ του και έγραφε ο άλλος μεγάλος ποιητής Πεσσόα? Σου λέω λοιπόν με τα λόγια του ποιητή: ‘’Γίνε πολλαπλή, σαν το Σύμπαν’’.
Πού άραγες να τελειώνει η θάλασσα; Πού; Ίσως εκεί που και οι έφηβες αισθήσεις;
Στο ακρώτατο σημείο της Ευρώπης λοιπόν. Εκεί που το ηλιοβασίλεμα υλακτεί τον λογισμό όταν περιπολεί η νιότη όπως λέει ο ποιητής Σπ. Κανιούρας.
Εκεί που το πολυβολείο του Camoes δεν θα πάψει ποτέ να κροταλίζει…
Αφιερωμένο στο κορίτσι
με τα μεγάλα μελιά μάτια
και τα καστανόξανθα μαλλιά
