Ποιητής του κανενός ποιήματος

Γ. Κοκκινάκος

Το καλοκαίρι μένουν άναυδοι οι χείμαρροι

κι αυτό το πριονίδι του καιρού

με την παράξενη οσμή, τα δευτερόλεπτα

σιγά-σιγά σαπίζει

Ν.Καρούζος

(Μια δοξασία και η ζωή ολάκερη νομίζω)

Μόνος του καθόταν και απολάμβανε το ποτό του. Μόνος του με την μοναξιά του, στο γνωστό μπαρ της Σαρπηδόνος.

Εσωτερικός, αμίλητος, τεφρώδης, κεντρομόλος, περίφροντις για τα ουσιώδη, άφροντις για τα συμβαίνοντα δίπλα του, γύρω του. Μόνο με τα μέσα του πάλευε. Η παρέα δίπλα μεγάλωνε και κάθε τόσο χρειαζόταν καρέκλα που την προμηθευόταν απ’ το τραπέζι του φίλου μας. Ο μπάρμαν στην είσοδο του μπαρ παρακολουθεί. Σε κάποια στιγμή και ενώ είχε μείνει ακόμα μια καρέκλα στο φίλο μας, πλησιάζει μια κοπέλα και τον ρωτά αν μπορεί να πάρει την άδεια καρέκλα. Σαν κρότοι έβγαιναν απ’ τα στήθια της οι υλακές της νιότης. Ο φίλος την κοιτά αμήχανα, έτσι που να μην μπορεί κανείς να διακρίνει το ναι από το όχι, με ένα βλέμμα απορίας, κατανόησης, αμηχανίας. Την προλαβαίνει ο μπάρμαν με την τελευταία καρέκλα στα χέρια και της λέει ότι δεν επιτρέπεται να πάρει την καρέκλα. Ο φίλος μας παρακολουθεί αδιάφορα, αμέριμνα, νωχελικός και υπερόπτης. Η κοπέλα με θράσος αντιλέγει. Μα αφού η καρέκλα είναι κενή. Νομίζεις, της απαντά. Εδώ κάθεται η σφίζουσα σιωπή. Το μπαρ καλή μου είναι πεντακοσίων ετών. Δεν πουλάει ποτά. Αυτά είναι για την καθημερινότητα, τις συναλλαγές. Την εφορία. Εδώ προστατεύομε τους θαμώνες από τους φωνασκούς να μην τους σπάνε τα κρύσταλλα της αιωνιότητος. Εδώ οι άνθρωποι συνομιλούν με τα αντικείμενα, τους τοίχους. Εδώ μιλούν τα γάργαρα σώψυχα χωρίς λέξεις. Εδώ μεριμνούμε να δουν οι πελάτες μας το ηλιοβασίλεμα χωρίς κτητικότητα, χωρίς λαιμαργία. Μα, δεν φαίνεται από δώ τα ηλιοβασίλεμα! Μα, πώς απολαμβάνεις το ηλιοβασίλεμα; Με τα μάτια; Ποτέ σου δεν πρόκειται να καταλάβεις.

Η νεαρή κοπέλα έμεινε άφωνη, μετέωρη, σκεφτική. Ήταν φοιτήτρια της αρχιτεκτονικής. Ακριβώς μέσα στο θέμα μας. Γιατί εδώ, συνεχίζει ο μπάρμαν, την αισθητική προστατεύομε. Ο μοναχικός φίλος με την άδεια καρέκλα δίπλα του, στην θέση της, συνομιλούσε με τα ένδο, με τα μύχια, με τα ανεπίγνωτα. Με αδιατάραχτη κοπή άνοιγε τρύπες στον ουράνιο θόλο, μην διαταράξει την συμπαντική αρμονία. Ούτε η κουβέντα που αναστάτωσε την παρέα και έγινε θέμα και περιέτρεξε και τα διπλανά τραπέζια τον απασχόλησε, ούτε το κέρασμα του μπάρμαν τοθ ποιητή του κανενός ποιήματος τον συγκίνησε, τον αναπόσπαστο. Μόνο τους θορύβους απ’ την φωτιά που πήραν οι κέδροι πέρα μακριά στη δύση απ’ το ηλιοβασίλεμα άκουγε… Μόνο τα μη των κοριτσιών στην ορμή των ανένδοτων αρσενικών να βγουν στα εμπειρίκεια μπαλκόνια αισθανόταν πέρα μακριά στο κεδρόδασος…

Μια ψελλιστική φωνή, υγρή απ’ το αλκοόλ ακούγεται να λέει με υποβρύχιες λέξεις, στη νεαρή φοιτήτρια. Μην ζητιανεύεις το κάτι, διεκδίκησε τα τίποτα, το τίποτα, δηλαδή το παν. Και τα μπλε της μάτια, άγριες θάλασσες, βούρκωσαν…

Συνέχισε Δημητράκη………..

Γ.Κοκκινάκος

Οι βάρβαροι δεν θα ξαναέρθουν από τα σύνορα
Τους εκπαιδεύουν οι σοφοί με τηλεόραση
Και οι ορδές τους από τα παιδικά δωμάτια θα ορμήσουν

Π.Α. Σινόπουλος

Το βλέπω και δεν το πιστεύω ότι το βλέπω. Είναι η πιο συχνή διαφήμιση που παίζεται στην τηλεόραση το τελευταίο διάστημα. Ένας πεντάχρονος πιτσιρίκος να μιλάει με μια συνομιλήτριά του στη γλώσσα των μεγάλων- διαφημίζοντας τον κόσμο των τηλεφωνικών συνδέσεων και των κινητών τηλεφώνων. Αλλά πιο πολύ μου προκαλεί εντύπωση ότι δεν βρέθηκε ένας εκπαιδευτικός, ένας ειδικός της παιδικής ηλικίας, ένας ειδικός της συμπεριφοράς, ένας δημοσιογράφος, η ΕΣΗΕΑ, ένας πολίτης, να στηλιτεύσει το γεγονός. Ένα θέαμα που κακοποιεί την αισθητική, την παιδαγωγική, τα ΜΜΕ και τους δεοντολογικούς κανόνες- αν υπάρχουν ακόμα- την ιατρική αλλά και την φυσική, φυσιολογική καθημερινότητα όλων μας. Αλλά συνηθίσαμε το «τέρας» και του μοιάζουμε, όπως έλεγε ο Μ. Χατζηδάκης. Μου αρέσει όμως που πριν λίγο καιρό τάχα μας είχε πιάσει η ευαισθησία μας που η Ν.Δ. χρησιμοποίησε παιδικό πρόσωπο στην προεκλογική της καμπάνια και έγινε χαμός, φθάνοντας έτσι η ιστορία στην μικρή Αννούλα του ΠΑΣΟΚ πριν δεκαετίες. Σκέτη υποκρισία δηλαδή. Γιατί αν μας ενδιέφερε πραγματικά το παιδί και η αγωγή του, με την τωρινή διαφήμιση θα είχε ξεσηκωθεί ο κόσμος όλος. Αλλά γιατί δεν έγινε; Απλούστατα γιατί τώρα διαφημίζει ένα καταναλωτικό προϊόν, ένα προϊόν που έχει γίνει «συνέχεια του χεριού μας», γιατί τώρα διαφημίζει εμάς, την συμπεριφορά μας, τον τρόπο ζωής μας. Γιατί τώρα προβάλλεται ένα πρότυπο δικό μας, ο ανθρωπολογικός τύπος της εποχής μας, ένα ον που υπερκαταναλώνει αλλά πάντα του λείπουν άλλα, ένα ον που δημιουργεί αναγκαία και απαραίτητα, αλλά πάντα του λείπουν τα απαραίτητα, ένα ον αναγνωρίσιμο αλλά τραγικά μόνο, ένα άνθρωπο εγωτικό, επιθετικό, βίαιο, αφού είναι αναγκασμένος να τα υποτάσσει όλα στην επιτυχία και στην καριέρα και ας προβάλλεται από την οθόνη φωτεινός, χαρούμενος, επιτυχημένος, ευτυχισμένος. Είναι ο σύγχρονος άνθρωπος με τα μεγάλα υπαρξιακά χάσματα, με τα μεγάλα κενά νοήματος. Η συνέχεια είναι δεδομένη. Κανένα υλικό προϊόν δεν μπορεί να καλύψει τα εσωτερικά κενά του ανθρώπου και κανένα νόημα δεν μπορεί να πάρει 

Ως αίγαγροι

Γ.Κοκκινάκος

Πήδηξε ο αίγαγρος και στάθηκε σε μια ψηλή κορφή
Στητός και ρουθουνίζοντας κοιτάζει τον κάμπο και αφουγκράζεται
πριν άλλο σκίρτημα σ΄άλλη κορφή τον πάει

Ανδρ. Εμπειρίκος(Οκτάνα)

Όσοι βαρεθήκατε τον κόσμο αυτό, τον άδικο, τον υποκριτικό.
Όσοι βαρεθήκατε να άγεσθε από δημαγωγούς και λαοπλάνους.
Όσοι βαρεθήκατε χρόνια και χρόνια να ακούτε τα ίδια πλάνα λόγια από σοφιστές και ρήτορες της αγοράς.
Όσοι θέλετε να σκοτώσετε αυτό το μονοσύλλαβο υπνογόνο θα…..
Όσοι ποθείτε άλλη ζωή και όσοι πιστεύετε ότι η αληθινή ζωή είναι αλλού.
Όσοι ζωηροί, άτακτοι, ενεργοί και αποφασισμένοι.
Όσοι δεν φοβάσθε τον φόβο μη χαθεί η χώρα.
Όσοι δεν πιστεύετε αυτούς που δήθεν αντιστάθηκαν στους προτεστάντες ψυχαναγκαστικούς Τροϊκανούς.
Όσοι δεν πιστεύετε ότι η χώρα θα σωθεί δήθεν από τους «λογικούς» του συστήματος, τους τεχνοκράτες, τους ειδικούς, τους επαγγελματίες της πολιτικής.
Πηγαίνετε στην κάλπη ως αίγαγροι. Ως αίγαγροι.
Σταθείτε στην κορφή ατενίζοντας τους κάμπους της απελπισίας, της αλλοτρίωσης, της παρακμής(που μας εμπεριέχει όλους), της φτώχειας, της ανέχειας, της υποταγής, της υπακοής, της σύμβασης, της συμβατικότητας, της καμένης γης.
Αφήστε με γενναιότητα τα αποκαΐδια….. Τι να σώσεις…………
Τουλάχιστον να διαφυλάξωμε τη φωτιά, τη φωτιά…….
Μην ακούτε τα λόγια του κάμπου, όπου δεν ήκμασε ποτέ η λευτεριά, η αντίρρηση, η αντίσταση.
Μην πιαστείτε στα βρόχια που στήσανε επιτήδεια, πατάτε γερά στα νυχοπόδαρά σας, πετώντας για μια ψηλότερη κορφή.
Ως άνεμος, ως μυρωδιά του αγριοβότανου, της ρίγανης και του δίκταμου.
Ως πύρινα κινούμενα βέλη, ως μέτρο του τροπαιούχου ανέμου, ως ερωτοτροπία με το μέλλον, ως εξοικείωση με το κρημνοβατείν, ως φλόγα των κορυφών.
Πηγαίνετε στην κάλπη ως αίγαγροι. Το θεώρημα του Πουανκαρε, λέει ότι αν βάλεις μια καινούρια ιδέα στο κεφάλι σου, χωρίς να πετάξεις την παλιά, στο τέλος θα αναγκαστείς να πετάξεις την καινούργια.
Για να αλλάξουμε λοιπόν την πολιτική της ιδιοτέλειας και της υποτέλειας , για να επαναορίσουμε την πολιτική από επάγγελμα, σε έρωτα για την χώρα και τα κοινά. Για να θέσωμε πάλι απ την αρχή τα μεγάλα ερωτήματα για την ανάπτυξη και τον καταναλωτισμό,την υλική ευημερία και την υπαρξιακή ερημία.Αλλα και για να ξαναπροτάξωμε τα πνευματικά στον βίο στοιχεία,που θα ξαναδώσουν νόημα στη ζωή μας και στον Κόσμο

Η αρχόντισσα των συσσιτίων

Γ.Κοκκινάκος

…..Μεγάλο σαν ψηλό βουνό, ίσιο σαν κυπαρίσσι,
κι οι κλώνοι του ν’ απλώνονται σ’ Ανατολή και Δύση

Νανούρισμα από Δημοτικό τραγούδι.

Εργάτης είναι ο άντρας της αλλά απολυμένος και άνεργος. Η ίδια μεγαλώνει τα 3 μικρά παιδιά της σε ένα μικρό σπιτάκι που έχει από τη μάνα της. Δύσκολη ζωή και γίνεται ακόμα δυσκολότερη μέρα με τη μέρα, αφού εισόδημα στο σπίτι δεν μπαίνει. Ο άνδρας της γυρίζει από την αγορά σκεπτικός, ταπεινωμένος, θυμωμένος, απαξιωμένος. Με «τα χέρια του στις τσέπες σαν δυο χειροβομβίδες» που λέει και ο ποιητής. 2-3 χρόνια άνεργος. Η ίδια προσπαθεί βρίσκοντας δουλειά εδώ και εκεί σε κανένα σπίτι αλλά και αυτές οι δουλειές τελειώνουν. Έτσι κατέληξε στο συσσίτιο. Φτωχοί άνθρωποι ήταν και προ Τρόικας, αλλά ζούσαν μέσα στον πλούτο της πενίας τους. Τακτοποιημένη είχαν τη ζωή τους, μεροδούλι, μεροφάι, αλλά δεν τους έλειπαν τα βασικά. Τα κατάφερναν. Είναι η μάνα βλέπεις που μεγαλώνει τα παιδιά της σαν πριγκιπόπουλα. Έκλεινε τις χαραμάδες του σπιτιού με την ματιά της, για να μην μπει η απελπισία μέσα, και η δύναμή της και η έγνοια για τα παιδιά της ξαναέβαζε τα πεσμένα φύλλα στο δέντρο!! Κανέναν δεν άφηνε να πειράζει τα παιδιά. Αλλά τώρα; Τώρα που κουβαλάει απ’ το συσσίτιο το φαγητό στο σπίτι; Δεν ξέρει από παιδαγωγικές μεθόδους αλλά κάνει αυτό που έμαθε απ’ τη μάνα της. Δεν πρέπει να τραυματιστούν τα παιδιά, να ταπεινωθούν. Δεν πρέπει να θολώσει το είδωλο των γονιών, του άνεργου πατέρα, του ανήμπορου να φέρει εισόδημα στο σπίτι. Δεν πρέπει να νοιώσουν κίνδυνο, ανασφάλεια, αναξιοπρέπεια. Βάζει λοιπόν το φαγητό του συσσιτίου στην κατσαρόλα, προσποιείται ότι το μαγειρεύει και το σερβίρει με χαμόγελο, με κέφι, με γλυκόλογα αλλά και με της μάνας τα σιγανά μαλώματα….Να είστε φρόνιμα…

Έχει στη φλέβα της την αρχοντιά κι ας είναι αγράμματη γυναίκα. Αυτό το μάγμα της αξιοπρέπειας, της υπερηφάνειας, της γενναιότητας, της γενναιοδωρίας και της ευφυΐας, που θα το μεταλαμπαδεύσει και στα παιδιά της.

Χρόνια μετά οι ανύποπτοι θα απορούν πως μπόρεσαν και σπούδασαν και πρόκοψαν αυτά τα παιδιά της ανέχειας, της στέρησης, της δυσκολίας.

Είναι αυτά τα βαθιά, τα ξεχασμένα, και δυσεύρετα στις μέρες μας που θα βγάλει στην επιφάνεια η κρίση. Που θα  μάθει τους ανθρώπους της υπαρξιακής κατερήμωσης, της κακής ευδαιμονίας, της άσκοπης υπερκατανάλωσης, αλλά και της επιδειξιομανίας, του εγωισμού και της επιθετικότητας ότι ζωή αποφλοιωμένη από τον πόνο δεν έχει νόημα.  Θα μάθουν οι άνθρωποι να περνούν μέσα από τον πόνο, την προσπάθεια, τον ιδρώτα. Θα μάθουν ότι η ουσία της ύπαρξης βρίσκεται στο λίγο, στο απέριττο και στο χρειώδες. Θα μάθουν να καλύπτουν τα υπαρξιακά χάσματα που έχει κάθε άνθρωπος, με ενδοσκόπηση και αναστοχασμό και όχι με καταναλωτικά αγαθά.

Γράμματα που δεν έφτασαν ποτέ

Γ. Κοκκινάκος

Τρέλα: Μια απολύτως λογική προσαρμογή

στον παράλογο κόσμο που ζούμε

R. Laing

Αυτός είναι ο τίτλος της έκθεσης ζωγραφικής του Πειραματικού Εργαστηρίου Τέχνης του ΚΟΙΣΠΕ Χανίων που γίνεται στο Νέωριο Μόρο αυτές τις μέρες και τελειώνει την Κυριακή.

Ανθρωποι που πέρασαν ή περνούν κάποια ψυχολογική περιπέτεια και είναι μέλη του συνεταιρισμού και του εργαστηρίου, ζωγράφισαν έργα και τα εκθέτουν.

Πραγματικά αυτόματη γραφή, χωρίς επιτηδεύσεις, κρύσταλλα διάφανα της ψυχής τους.

Αληθινά έργα τέχνης, υψηλής αισθητικής αξίας, αφού είναι ζωγραφισμένος στους πίνακες ο εσω εαυτός των δημιουργών η ψυχική και θα έλεγα και η κοινωνικής τους οδύνη.

Ο τίτλος θέλει να συμβολίσει τον οριστικό διαχωρισμό του διαφορετικού που για χρόνια η διαμεσολαβητική ψυχιατρική είχε επιβάλει και στην κοινωνία.

Μια κοινωνια της ομοιομορφίας, που δεν θέλει να δεχτεί το "παρεκκλίνον".

Επισκεφθείτε την έκθεση γιατί έτσι "μερικά γράμματα μπορεί να φτάσουν", η αληθινή επικοινωνία να αρχίσει και αντί να σπαταλούμε δυνάμεις προσπαθώντας να περιορίσουμε το διαφορετικό να πλουτίσουμε από τη διαφορά.

Διότι τα διαφορετικά και όχι τα όμοια μεγαλώνουν και ομορφαίνουν τον κόσμο.

Από πού και ως που ο κυρίαρχος λόγος είναι ο ορθός λόγος και ο παρεκκλίνων λόγος είναι δήθεν ακατανόητος;

Η έκθεση αποτελεί γεγονος παιδευτικής σημασίας για όλους αφού οι επισκέπτες της έκθεσης έχουν τη δυνατότητα να "διαβάσουν" τα μυστικά τους σήματα, της κρυφές αγωνίες, τις μύχες επιθυμίες αλλά και τους δικούς τους φόβους.

Αποτελεί βιωματική εμπειρία ανοίγοντας μονοπάτια αυτογνωσίας μέσα από συζητήσεις με εαυτούς.

Στην εποχή μας εποχή του υπαρξιακού πανικού, της αλαλίας μέσα από την πολυλογία, της φτώχειας μέσα από την υπερπαραγωγή, της ανισόρροπα αυτονομημένης και δυνάμει καταστροφικής ανάπτυξης, της τεχνοεπιστήμης η έκθεση μας προτείνει να εγκαταλείψουμε την κίβδηλη βεβαιότητα του βολέματος και να δώσουμε χώρο στη συνείδηση, στο συναίσθημα, στον έρωτα και στο παιχνίδι.

Είναι σημείο και αφετηρία ενδοσκόπησης και αναστοχασμού για τους εαυτούς μας και τον κόσμο που φτιάξαμε, επισκεφτείτε λοιπόν την έκθεση όσοι επιζητείτε συγκινήσεις και δεν επιθυμείτε τον Αλλο κατ' εικόνα και ομοίωσιν σας.

ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ  Η ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

Το παράδειγμα της Κρήτης 7 χρόνια μετά το κλείσιμο του ψυχιατρείου έχει ορισμένα χαρακτηριστικά ιδιαίτερα που αξίζει να τα προσέξει κανείς, διότι είναι χρήσιμα για την θεωρία, πέρα από το γεγονός ότι άλλαξαν αποφασιστικά το σύστημα ψυχιατρικής φροντίδας στην Κρήτη. Το παρόν δεν έχει καμιά σχέση με το παρελθόν.

1)      7 χρόνια αφ’ ότου έκλεισε το ψυχιατρείο, στην Κρήτη λειτουργούμε χωρίς ούτε μια κλίνη ψυχιατρείου

Στην Κρήτη μια ολόκληρη περιφέρεια λειτουργεί χωρίς ούτε ένα κρεβάτι στο ψυχιατρείο. Τούτο σημαίνει ότι η Κρήτη αποτελεί ζωντανό-πρακτικό παράδειγμα ότι η ψυχιατρική χωρίς ψυχιατρείο δεν είναι ουτοπία.

2)      Στην Κρήτη(έστω μερικώς) λειτουργεί η τομεοποίηση. Τέρμα οι μεταγωγές. Κάθε νομός απαντά στα ψυχιατρικά αιτήματα της περιοχής του, χωρίς παραπομπές, χωρίς μεταγωγές και ταλαιπωρία των ασθενών. Και είναι το μοναδικό μέρος στην Ελλάδα που λειτουργεί η τομεοποίηση. Διαμορφώνεται έτσι μια άλλη ψυχιατρική κουλτούρα της ευθύνης και όχι της εγκατάλειψης.

3)      Στην Κρήτη το ψυχιατρείο δεν έκλεισε διοικητικά, αλλά δημιουργήθηκε ένα δίκτυο στην κοινότητα, το οποίο ασφαλώς πρέπει να συμπληρωθεί, επεκταθεί, ολοκληρωθεί. Οι κλίνες των ‘’εισερχομένων’’ του παλιού ψυχιατρείου, 90 περίπου τον αριθμό, διεσπάρησαν στα γενικά νοσοκομεία της Κρήτης, όπως έπρεπε να γίνει.

4)      Οι χρόνιοι του παλιού ψυχιατρείου σήμερα κατοικούν σε ξενώνες, διαμερίσματα, οικοτροφεία. Αυτό το στεγαστικό πλέγμα είναι αλήθεια ότι δημιουργήθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του στα Χανιά, ενώ έπρεπε να δημιουργηθεί σε όλες τις πόλεις της Κρήτης ανάλογα με την εντοπιότητα των εγκλείστων. Είναι δε αυτό το θέμα, ένα σημείο προς διεκδίκηση. Να διασπαρεί το στεγαστικό πλέγμα σε όλη την Κρήτη.

Όλες αυτές οι δομές δεν  λειτουργούν αποκαταστασιακά διότι όλοι ξέρουμε ότι η νέα κουλτούρα δεν ‘’αγοράζεται’’ αλλά διαμορφώνεται στην καθημερινή πράξη.

Η νοοτροπία των επαγγελματιών ψυχικής υγείας σήμερα δεν έχει καμιά σχέση με το παρελθόν, αλλά είμαστε ακόμα πολύ μακριά από τις ιδανικές συνθήκες.

5)      Στην Κρήτη δεν δημιουργήθηκε ούτε μια ιδιωτική ψυχιατρική κλίνη αυτή την επταετία.

6)      Οι Κρήτες δεν φεύγουν από το νησί τους για θεραπεία (έχει ελεγχθεί το θέμα και ερευνητικά) σε ποσοστό μεγαλύτερο, μετά το κλείσιμο του ψυχιατρείου.

Η περίπτωση της Κρήτης, μοναδική περίπτωση στην Ελλάδα και από τις λίγες στον κόσμο ολόκληρο πρέπει να στηριχθεί. Είναι δυνατή μια ψυχιατρική χωρίς ψυχιατρείο.

Κι ενώ θα περίμενε κανείς την συμπλήρωση αυτής της προσπάθειας, για να αποτελέσει η Κρήτη παράδειγμα για όλη την Ελλάδα και όχι μόνο, αφού όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι πραγματικά το μοντέλο δουλεύει εξαιρετικά έρχεται η αιώνια ελληνική παγαποντιά.

Να κοροϊδέψουμε τους κουτόφραγκους, αφού πήραμε τα χρήματα για Κ.815, Ψυχαργώς Α’ και Ψυχαργώς Β’ φάση να ξανανοίξουμε το Άσυλο της Σούδας. Διότι περί αυτού πρόκειται.Ετοιμάζεται ηδη νέος οργανισμός που προβλέπει 20 κλίνες παρά το ότι το ψυχιατρείο εδώ και 7 χρόνια δεν εχει ουτε μία κλίνη,αντί να μεριμνήσει για την ολοκλήρωση του κοινοτικού δικτύου.Αυτό γίνετα  αναιτίως, σχεδόν εκδικητικά. Έναντι ποίου;Και γιατι?

Είναι προσβολή για όλους τους επαγγελματίες που δούλεψαν αφοσιωμένα επί 2 δεκαετίες για να εξαλείψουν την Ασυλική βαρβαρότητα στην Κρήτη.

Είναι πραγματική σπατάλη χρημάτων, αφού τόσα χρήματα που δαπανήθηκαν για το κλείσιμο του Ασύλου πηγαίνουν στο βρόντο.

Αλλά είναι και μια άσκεφτη, αδικαιολόγητη επιλογή των φωστήρων του ελληνικού υπουργείου.

Ας το ξανασκεφθούν  πριν καταστραφεί  ότι έχει με κόπο και ιδρώτα γίνει.

Είναι εγκληματικό. Τώρα που οι έγκλειστοι ζουν μια ελεύθερη φυσική ζωή, ενσωματωμένοι στην κοινότητα να επιστρέψουν στα κάτεργα.

Ξέρουμε τι σημαίνει ελληνικό ψυχιατρείο. Καιάδας πραγματικός.

Ας σταματήσει επιτέλους η ελληνική κουτοπονηριά και ας επικρατήσει έστω για λίγο η λογική.Η Δνση ψυχικής υγείας και το Υπουργείο υγείας πρέπει να ξαναδούν το θέμα.Η περίπτωση της κρήτης δεν αφορά μόνο την κρήτη.Αφορά ολους όσους ενδιαφέρονται για μια άλλη ψυχιατρική χωρίς βιαιους εγκλεισμούς και στιγματικές διαγνώσεις.Αφορά ολόκληρο το ψυχιατρικό κίνημα που εδώ και χρόνια ζητά ένα άλλο ,πιο ανθρώπινο και πιο θεραπευτικό σύστημα ψυχιατρικής φροντίδας.

Γ. Κοκκινάκος    ψυχίατρος

Καταναλωτική δημοκρατία    Γ Κοκκινακος

Την Άνοιξη αν δεν την βρεις

την φτιάχνεις

Οδ. Ελύτης (Εκ του πλησίον)

Ποτέ άλλοτε το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα δεν είχε τόση εντροπία, αλλά και ποτέ ίσαμε τώρα δεν υπήρχε αυτή η ηγεμονία της ιδεολογίας του καπιταλισμού στην κοινωνία. Πραγματικά το καπιταλιστικό φαντασιακό έχει καταλάβει και κυριαρχεί στο μυαλό και στην καρδιά του σύγχρονου ανθρώπου.

Οι άνθρωποι πλέον δεν έχουν ένα διαυγές σχέδιο για το μέλλον της κοινωνίας, ούτε καν ένα όραμα για μια άλλου τύπου κοινωνική οργάνωση.

Ο καπιταλισμός, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ή του κρατικού καπιταλισμού, έγινε πιο επιθετικός, αλλά και πιο ασταθής και ανισόρροπος.

Η παγκόσμια κρίση πλέον, ιδιαίτερα μετά την επικράτηση των νέων τεχνολογιών, δεν ξέρουμε πώς θα ελεγχθεί ,ο κόσμος πλέον και όχι μόνον οι χώρες που μαστίζονται από την οικονομική κρίση έχει γίνει αβέβαιος.

Στην Ελλάδα της μεγάλης οικονομικής κρίσης, οι πολίτες παρ’ ότι διαμαρτύρονται έντονα δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν την σύνδεση ότι τα σημερινά προβλήματα είναι παρελκόμενα ενός συγκεκριμένου κοινωνικού συστήματος. Ο καθένας διαμαρτύρεται αλλά στην ουσία επειδή βλέπει το εισόδημα του να μειώνεται και το επίπεδο της ζωής του να χειροτερεύει, αλλά δεν επιθυμεί ένα άλλο σύστημα πιο δίκαιο πιο ελεύθερο, πιο συλλογικό, πιο δημοκρατικό, πιο ανθρώπινο.

Ο καπιταλισμός πριν φανερώσει τα αδιέξοδα του, κατέστρεψε τον ψυχισμό των ανθρώπων, διαμόρφωσε ένα νέο ανθρωπολογικό τύπο. Έναν άνθρωπο μοναχικό μοναχικό, νευρωτικό, αγχώδη, φοβικό και φοβισμένο αλλά και ατομιστή, επιθετικό, καταναλωτικό και ενεργοβόρο, καρριερίστα, αμοραλιστή, εγωιστή, αμετροεπή, ανταγωνιστικό. Έναν άνθρωπο κάτοικο του «εγώ» και εχθρό του «εμείς». Έναν άνθρωπο που ακόμα και στην σημερινή γενική καταστροφή, διατηρεί μια ψευδαισθητική πιθανότητα ατομικής διαφυγής.

Τα κόμματα της διαχείρισης έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σ’ αυτή την διεργασία και τα κόμματα της αριστεράς ανεξάρτητα απ’ την ρητορική τους, ως μηχανισμοί εξουσίας, ως στελεχιακός μηχανισμός αλλά και ως κοινωνικά υποκείμενα, είναι αμφίβολο αν στο φαντασιακό τους έχουν κάτι διαφορετικό απ’ το περιρρέον κλίμα.

Τι συνιστά ως κοινωνικό υποκείμενο ενας  αριστερός σήμερα, όταν σκέπτεται, αισθάνεται, συμπεριφέρεται, παράγει και καταναλώνει όπως οι πολλοί;

Πώς όμως διαμόρφωσε ο καπιταλισμός έναν τέτοιο ανθρωπολογικό τύπο; Ασφαλώς κολακεύοντας το πιο εύκολα ανθρώπινα συναισθήματα και μεταθέτοντας την προσπάθεια του ανθρώπου από την ικανοποίηση των αναγκών στην ικανοποίηση των επιθυμιών.

Το «εδώ και τώρα» συμπυκνώνει αυτή την μετατόπιση από το πλαίσιο της πραγματικότητας και της ανάγκης, στο πλαίσιο του υποσυνείδητου, της ηδονής και της επιθυμίας.

Μια ικανοποίηση, χωρίς προσπάθεια, χωρίς τίμημα, χωρίς συνέπειες αλλά και χωρίς κανόνες, χωρίς πρέπει και χωρίς ηθική. Ας διαυγάσομε την ελληνική κοινωνία των τελευταίων 30 χρόνων και θα δούμε αυτή την αλλαγή.

Από τη στιγμή που ο καπιταλισμός συνέδεσε τα καταναλωτικά προϊόντα όχι με τις πραγματικές ανάγκες αλλά με τις επιθυμίες, η κατανάλωση θα έφθανε στα ύψη, η σπατάλη της ενέργειας εκεί που δεν είχε φθάσει ποτέ και τα προϊόντα δεν θα σήμαιναν μόνο  κάλυψη στοιχειωδών αναγκών, αλλά θα έχουν και άλλα ψυχολογικά συμφραζόμενα  τέτοια που ο άνθρωπος πλέον-όπως έγινε σήμερα-δεν θα μπορεί να ζήσει χωρίς να καταναλώνει, πολλά, περιττά και άχρηστα προϊόντα.

Π.χ. το αυτοκίνητο πλέον δεν είναι μέσο μεταφοράς αλλά  ένδειξη  κοινωνικής καταξίωσης και ευμάρειας, Το ίδιο συμβαίνει με όλα τα υλικά αγαθά.Αλλά τη ‘’δόξα’’της αγοράς εζήλεψε και η πολιτική και οι πολιυικοί μας

Τα λογικά επιχειρήματα και η λογική αναλυτική σκέψη, τα πολιτικά ενεργήματα και τα στρατηγικά προτάγματα για την κοινωνία αντικαταστάθηκαν από υποσυνείδητα ορμέμφυτα, εικόνες, επιθυμίες και φαντασιώσεις, έτσι που ο πολίτης να μην ενεργεί λογικά αλλά συναισθηματικά. Έτσι μπορεί να εξηγήσει κανείς και όλη την παθολογία της σύζευξης αγοράς- πολιτικής.

Αυτή η πορεία έχει αρχίσει να φανερώνει το αδιέξοδο της και η πορεία των ανθρώπινων κοινωνιών βαίνει προς το χάος.

Ο Άνθρωπος μόνον ως συλλογικό-κοινωνικό υποκείμενο δύναται να οριστεί και μόνο μέσα στην κοινωνία, στη συλλογικότητα και στην αλληλέγγυα  στάση  μπορεί να ζήσει. Κάθε άνθρωπος δεν είναι μόνο η βιολογική του υποδομή και οι ψυχολογικοί του μηχανισμοί, αλλά  και ότι έχει «κλέψει» έχει «δανειστεί» από την κοινότητα, κάτι που οφείλει και να το επιστρέψει. Αυτή είναι και η ιστορική νομιμοποίηση του κομμουνισμού και ας φαίνεται να αντιβαίνει τη βιολογική φύση του ανθρώπου.

Η ανθρώπινη πολιτική ιστορία όμως έδειξε ότι δεν μπορεί να οικοδομηθεί μια ανώτερη κοινωνία από τη σημερινή χωρίς να επινοήσει ο άνθρωπος έναν αποτελεσματικό , άμεσο και δημοκρατικό τρόπο ελέγχου της εξουσίας.

Αλλά και η ιστορία των τελευταίων χρόνων της αλόγιστης ανάπτυξης έδειξε πως οποιαδήποτε πολιτική για το μέλλον δε μπορεί παρά να περιλαμβάνει τις αρχές και τους όρους της αποανάπτυξης και ας φαίνεται σήμερα ως αναχρονισμός ή ως επιστροφή στο παρελθόν. Ο άνθρωπος πρέπει να επιστρέψει στο αναγκαίο , στο χρειώδες και στο βασικό. Δεν είναι νοσταλγία για το παρελθόν αλλά σπαρακτική κραυγή για ένα σκοτεινό μέλλον που έρχεται. Ένα σκοτεινό μέλλον που μας υπόσχεται η καταναλωτική δημοκρατία και η πολιτική ελίτ που μας κυβερνά.

Ως λόγος συμπυκνωμένης έντασης       ΓΚοκκινακος

…με το σιρόκο στη γενειάδα

χρόνια αιώνες χρόνια και νιάτα πο’ χει η ομορφιά

Ν. Καρούζος

Πριν λίγες μέρες οι δρόμος μ’ έβγαλε στην Ραψάνη. Το γνωστό ορεινό χωριό στις παρυφές του Ολύμπου, που διατηρεί ακόμα το ιστορικό του βάρος, παρά τη δημογραφική παρακμή που το έχουν καταδικάσει η αστυφιλία, η παραμέληση της υπαίθρου και ο σύγχρονος καταναλωτικός πολιτισμός. Εκεί λοιπόν ένα βράδυ, δίπλα στο τζάκι, με τους απέριττους μεζέδες και το τσίπουρο προσετέθη στην παρέα ο Νίκος. Ένας 65άρης άνδρας με την τραγιάσκα του, με το σακούλι με τον ντόπιο καπνό και το στριφτό στο χέρι. Μας καλησπέρισε και έκατσε.

Η κουβέντα είχε ανάψει και περιστρεφόταν-που αλλού-γύρω από την κρίση. Την οικονομική, την πολιτική, την κρίση αξιών, την πνευματική και ηθική κρίση. Πήρε το λόγο και ο Νίκος Κλαδίσιος, αγράμματος-αφού ούτε το δημοτικό δεν εχει βγάλει-και αταξίδευτος-αφού δεν εχει φύγει ποτέ από το χωριό του.

Εγώ γιατρέ, μου λέει, θυμάμαι τη δεκαετία του 1950 τότε που δεν είχαμε ούτε μια φέτα ψωμί να φάμε και αν κάποιος έλεγε ότι δίδει ένα χιλιάρικο σε όποιον ξεγυμνωθεί στην πλατεία κανείς δεν θα βρισκόταν να το κάνει. Παρά την ανέχεια. Ενώ σήμερα που το χωριό έχει γεμίσει με μερσεντές, αν πει κάποιος το ίδιο, αυτοί οι ίδιοι που έχουν τις μερσεντές θα τρέξουν να υπακούσουν, να ξεγυμνωθούν!! Για ένα χιλιάρικο. Γεια σου ρε φίλε Κλαδίσιε με την ευθυβολία σου. Δεν έχει φύγει ποτέ από το χωριό του αλλά οι ορίζοντες του είναι απέραντοι , δεν ξέρει γράμματα αλλά έχει τη σοφία του ανθρώπου που ζει στη φύση, του ορεσίβιου που ξέρει να συμπυκνώνει το λόγο του και να φθάνει στην ουσία των πραγμάτων. Που ζει με μια φιλικότητα με τη φύση, έξω από τον αγοραίο πολιτισμό του σημερινού Κόσμου, αφού δεν μπήκε ποτέ στο κρεουργείο της εκπαίδευσης, του καταναλωτισμού, της σύγχρονης ζωής. Η μάννα μου ήταν πολιτική κρατούμενη στο Τρίκερι, μου λέει σε μια στιγμή και έτσι έχω το πανεπιστήμιο στο σπίτι μου, κλείνοντας μου το μάτι. Και όταν η κουβέντα πάει στην Αριστερά, στις ευθύνες της, στην ηθικολογία και στην ανικανότητα της, στον διχασμό λόγων και έργων, στα νέα προτάγματα που πρέπει να επινοήσουμε, πάλι ο Νίκος μας απαντά ποιητικά και απροσδιόριστα. «Α, ρε Λαυρέντη, μόνον εγώ ήξερα πόσο κάθαρμα είσαι». Μείναμε όλοι άναυδοι. Από ποιο δρόμο φθάνει άραγε ο Κλαδίσιος στα υψίπεδα της μεγάλης ποίησης του Μ. Ανανγνωστάκη;

Μα απ’ τα δύσβατα της μη υπονόμευσης της γλώσσας, της βιωματικότητας, της αγνότητας και της διαφάνειας. Εκεί που δεν υπάρχει επιτήδευση, υπολογισμός,  καριέρα, εξουσία και δόξα. Εκεί που δεν υπάρχει η κίβδηλη αντιμετώπιση των υπαρξιακών ανθρώπινων χασμάτων με καταναλωτικά, υλικά, φανταχτερά, αναλώσιμα αγαθά, αλλά υπάρχει η ενσυναίσθηση  της ανθρώπινης φύσης, της παντραγικότητας της,της  εξοικείωσης της με το φθαρτό, της φιλικότητας και της αποδοχής του πόνου, του περατού, του αγωνιώδους.

Δίνεις σε ένα νέο παιδί ένα σταφύλι, λέει ο Κλαδίσιος σε κάποια στιγμή που η κουβέντα πέρασε στην οικολογία, τρώει 2-3 ρώγες και παρατάει το υπόλοιπο. Μα αγαπητοί μου αυτό το σταφύλι για να ωριμάσει,  εγώ το χάιδευα ένα ολόκληρο χρόνο!! Γιατί χαϊδεύει τα κλήματα και τους κουβεντιάζει ταυτόχρονα ο Νίκος. Αυτή την εληά  που την βλέπεις με περιφρόνηση στο τραπέζι, κάποιος έβαλε σκάλα για να την φτάσει! Εσείς οι νέοι αποφλοιώνετε το προϊόν από τον ενσωματωμένο ανθρώπινο κόπο και έτσι το υποτιμάτε. Σοφές κουβέντες που σε αφήνουν αμήχανο και συγκινημένο με την αμεσότητα τους, την αλήθεια τους, την κυριολεξία τους. Τι παραπάνω να [πεις για το θέμα της οικολογίας και του περιβάλλοντος; Τι παραπάνω να πεις για το σημερινό «χαλασμένο» ανθρωποείδωλο. Τα είπε όλα ο Κλαδίσιος με τρεις κουβέντες.

Έτσι είναι. Οι πηγές βρίσκονται στά ορεινά. Από κει αρχίζουν τα γάργαρα για να ποτίζουν τους «κάμπους». Αλλά μεσολαβούν βλέπεις πολλά και θολώνουν το νερό, και το νερό δεν πίνεται…

Νίκος Γκάτσος – 100 χρόνια από τη γέννησή του

Γ. Κοκκινάκος

Νικημένο μου ξεφτέρι

δεν αλλάζουν οι καιροί

με φωτιά και με μαχαίρι

πάντα ο κόσμος προχωρεί…

(Από το τραγούδι του Κεμάλ)

100 χρόνια από τη γέννησή του λοιπόν, αλλά μας φαίνεται σα να βρισκόμαστε 100 χρόνια από το θάνατό του, ο οποίος συνέβη πριν μόλις μερικά χρόνια…..

Είναι τόσες και τέτοιες οι αλλαγές…..ραγδαίες και σαρωτικές που πρόσωπα σαν τον Γκάτσο φαντάζουν ότι ανήκουν σε μακρινούς, αλλοτινούς καιρούς. Το Κοσμοείδωλο των ανθρώπων άλλαξε, οι ιδέες αντικαταστάθηκαν με αναλώσιμα, και  αντικείμενα και η ανταλλαγή ιδεών αντικαταστάθηκε με ανταλλαγή αντικειμένων. Οι ηθικές αξίες και οι ιδέες έδωσαν τη θέση τους στα καταναλωτικά αγαθά. Η σκέψη, η βραδύτητα, ο στοχασμός και ο αναστοχασμός έδωσαν τη θέση τους, στην ταχύτητα, στον έχειν, στο φαίνεσθαι.

Ο τρόπος και η αισθητική του Γκάτσου φαντάζουν σήμερα σαν παλιομοδίτικα.

Οι άνθρωποι «κατοικούν» στο εγώ, φενακίζοντας τη συνείδησή τους, αλλοτριωμένοι απ’ τις σειρήνες του καπιταλισμού, ο οποίος υμνώντας την ατομικότητα με έναν τρόπο κίβδηλο και επιφανειακό μεταμόρφωσε ακριβώς τους ανθρώπους όλους ίδιους, με μία άνευ προηγουμένου μαζική κοινωνική κλωνοποίηση. Όλοι μοιάζουν πληκτικά πλέον, χάνοντας ακριβώς την ατομικότητά της, τη μοναδικότητά τους. Στο όνομα δήθεν της επιθυμίας, το σύστημα ικανοποιώντας το «εδώ και τώρα» σε ένα ηδονοθηρικό πλαίσιο, σκότωσε στ αλήθεια την επιθυμία, υποκαθιστώντας την με ότι το Μάρκετινγκ και η διαφήμιση ορίζει ως επιθυμία.

Ο Γκάτσος «τρύπησε» το χρόνο, τα γεγονότα, την ύλη με το «διαβολικό» πνεύμα του κομίζοντας ανατρεπτικά σχήματα, ιδέες, συμπεριφορές.

Μακριά από την δημοσιότητα, τις δημόσιες σχέσεις, την πολυλογία, την επιτήδευση μακριά από τις απαιτήσεις της αγοράς, του φακού και τής κοσμικότητας, συγκρότησε ένα ορόσημο ευλογημένο και δυσεύρετο στις μέρες μας, αποτελεί πλέον εμβληματικό

πρόσωπο για την Ελλάδα, το πνεύμα της, τον πολιτισμό της.

Ποιητής του ενός ποιήματος (η Αμοργός, το μοναδικό του ποίημα εκδόθηκε μέσα στην γερμανική κατοχή, το 1943), δεν χρειάστηκε να πει σχεδόν τίποτε άλλο. Με ένα ποίημα, βρήκε και μας παρέδωσε το λεπτό νήμα που συνδέει, τον Ηράκλειτο, τον Κολοκοτρώνη και τον Α. Μπρετόν

«Με την πατρίδα τους δεμένη στα  πανιά και τα κουπιά στον άνεμο κρεμασμένα

Οι ναυαγοί κοιμήθηκαν ήμεροι σαν αγρίμια νεκρά μέσα στων σφουγγαριών τα σεντόνια….»

Έτσι αρχίζει η « Αμοργός» και τελειώνει.

«Χρόνια και χρόνια πάλεψα με το μελάνι και το σφυρί βασανισμένη καρδιά μου

Με το χρυσάφι και τη φωτιά για να σου κάνω ένα κέντημα….

Μαύρη μεγάλη μοναξιά με πόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό

Τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.»

Τι άλλο χρειάζεται άραγε να πει κανείς για την Ελλάδα του 2011; Έτσι συμπυκνώνει, μετουσιώνει και προβάλλει στο μέλλον η μεγάλη ποίηση…..

Τι πάει να πεί ο τίτλος «Αμοργός»; Αρκαδία κάτι άλλο ή είναι ένα χιούμορ εις βάρος του αναγνώστη που αιωνίως θα ρωτά; Ο Ν. Γκάτσος, σιωπηλός, αινιγματικός, λιγομίλητος και στοχαστικός πήρε το μυστικό μαζί του.

Νεαρός όταν ανέβηκε στην Αθήνα απ’ την Ασέα της Αρκαδίας, 18 χρονών ήταν δεν ήταν και παρόλο το νεαρό της ηλικίας του, ήλθε έτοιμος. Φορτωμένος με τις  αποσκευές της δημώδους ποίησης, της αρχαιοελληνικής γραμματείας, αλλά και γνώστης του πρωτοεμφανιζόμενου τότε υπερρεαλιστικού κινήματος. Πως συνέβη αυτό; Μία ακόμα μεταφυσικότητα μέσα

στο  «ρούν της μυστηριώδους ζωής του».

Έβαλε ο Θεός σημάδι, παληκάρι στα Σφακιά και ο πατέρας του στον Άδη, άκουσε μία ντουφεκιά, τραγούδησε η συγκλονιστική φωνή του Ξυλούρη. Όλοι πιστεύουμε

ότι οι στίχοι ανήκουν στην παράδοση, έρχονται  από παλιά Κι όμως είναι στίχοι του Ν. Γκάτσου. Αυτός ήταν ο Ν. Γκάτσος, πάνω απ’ το χρόνο. Πάνω απ’ την ύλη, πάνω από τη φθορά, με ένα ανθρώπινο μερτικό στην μνήμη και την αθανασία……

Η άγρια χαρουπιά

Γ. Κοκκινάκος

Με λίγα σπουργίτια , μία βρύση και κανέναν άνθρωπο,

μ' αυτά μόνον, γίνεται να φτιάξεις το μοναστήρι πασών των θεοτήτων.

Οδ. Ελύτης (εκ του πλησίον)

Απόγευμα. Αργόσερνε τα βήματα  του  επιστρέφοντας το βράδυ-βράδυ από τον κάμπο στο χωριό. Εκεί τον πετύχαμε σέρνοντας τα κουρασμένα βήματα του, ξεκάρφωτα, ξεβίδωτα. Εγώ με το γέρο πατέρα μου είχαμε πάει στο κτήμα μας για να δούμε τα ζώα μας. Γυρνά και μου λέει στην ερώτηση μου πόσο χρονών είναι αυτός ο γέρος : Δεν ξέρω. Εγώ που είμαι επίσης γέρος, έτσι τον θυμούμαι. Μπορεί να γεννήθηκε έτσι. Θα ναι πάντως 400 ετών! Τον κοίταξα χαμογελώντας, πιάνοντας τη μεταφορά στο  λόγο του.

Γιατί αυτός ο γέρος όντως ερχόταν από πολύ μακριά. Τότε όμως δεν ήξερα ότι πάει επίσης πολύ μακριά. Τόσο μακριά ,για να τον θυμούμαι ακόμα και τώρα, σήμερα, στις μέρες μας, στην εποχή μας. Την δυσεξήγητη, την απρόοπτη, την ρευστή, την φτωχή μέσα στον πλούτο της, την ανόητη μέσα στην νόηση, την βλακώδη μέσα στην ευφυΐα της, την δυστυχισμένη μέσα στην ευτυχία της.

Είδαμε τα ζώα μας και φύγαμε βιαστικά μην μας πάρει το βράδυ. Ξαναείδαμε εκείνο το γέρο καθισμένο στην άκρη του δρόμου, να κεντρώνει με προσοχή, με υπομονή,  μια άγρια χαρουπιά που είχε φυτρώσει μόνη της. Κεντρομόλος, μεριμνητικός, αφοσιωμένος τόσο που δεν μας έβλεπε ενώ είμαστε μπροστά του. Ασκητικός, απερίσπαστος, δοσμένος απόλυτα σ’ αυτό που έκανε. Κέντρωνε μια άγρια χαρουπιά, χωρίς να είναι δική του, έτσι, χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς όφελος, χωρίς υστεροβουλία. Απλώς έβαζε ένα λιθαράκι για να γίνει ο Κόσμος πιο όμορφος. Μας έριξε μια ματιά και θυμάμαι ακόμα τα μάτια του. Μου φάνηκε πως κοίταγαν μάλλον προς τα μέσα παρά προς τα έξω. Είναι μια εικόνα απ’ το παρελθόν αλλά μήπως είναι και μια εικόνα που πάει και προς το μέλλον; Οπωσδήποτε και δεν ήξερε τίποτα για ότι σήμερα αποκαλούμε κουλτούρα του δημόσιου χώρου, οικολογία ή συλλογική συνείδηση, όμως και δεν είχε πάνω του τίποτα στρεβλό, απ’ ότι σε μας σήμερα έχει σωρεύσει η επιστήμη, ο πολιτισμός, η εκπαίδευση, η ανάπτυξη, ο τεχνολογικός πολιτισμός, η σύγχρονη ανεπτυγμένη κοινωνία.

Απλώς είχε ένα άλλο, πολύ διαφορετικό απ’ το σημερινό δικό μας, Κοσμοείδωλο. Αλλού έβρισκε νόημα για τη ζωή και τον εαυτό του, άλλες φαντασιακές σημασίας είχε στο νου και την καρδιά του για το Σύμπαν.

Έτσι όπως τον θυμούμαι προσωποποίηση της μέριμνας για το καλό, της φιλικότητας για τη φύση, της βραδύτητας και μιας άλλης σχέσης με το χρόνο, νομίζω πως θα ζει ακόμη. Μα τώρα πια θα κοιτάει τον Κόσμο δακρυσμένος…

Αφιερώνεται στο φίλο Μανώλη

που μου χάρισε αυτή την αφήγηση