Τι ήθελε να δεί ο άνθρωπος εκείνος; Γ. Κοκκινάκος Οι λεπτομέρειες είναι οι αποβάθρες της αποπλέουσας ολότητας Ν. Καρούζος Σχεδόν κάθε απόγευμα πλησίαζε έναν τοίχο στο ψυχιατρείο και σε μια τρύπα που υπήρχε κοιτούσε με τις ώρες. Για μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια… Ώσπου μια μέρα πήγα να δω κι εγώ τι είναι αυτό που με τόση μεθοδικότητα παρατηρεί. Δεν είδα τίποτε του λέγω, τι βλέπεις εσύ; Μα τι να δεις γιατρέ ; μου απαντά. Εσύ θέλεις σε δυο λεπτά να δεις; Εγώ 10 χρόνια προσπαθώ και δεν είδα τίποτε ακόμα!! Αιχμάλωτος της ορθολογικοκρατίας εγώ έμεινα σαστισμένος, τι ήθελε να δει ο άνθρωπος εκείνος; Μέσα στο «παραλήρημά του», εκεί όπου κατέφυγε για κάποιο «λόγο» και όχι αναιτίως, ποια κρυμμένη αλήθεια ήθελε να ανακαλύψει; Ποιο νόημα μέσα στο «μη νόημα του Κόσμου»; Και ποιο είναι το νήμα από τους Ινδιάνους Πουέμπλος που με τις τελετουργίες τους «σήκωναν τον ήλιο στον ουρανό» μέχρι τον άνθρωπο μας που κοιτούσε μέσα από την τρύπα στον τοίχο λες και παρατηρούσε τον Θεό μέσα από τη συμπαντική χοάνη. Μου κάνει νόημα με το χέρι του να μην μιλώ. Και συνέχισε την παρατήρηση μεριμνητικός, παρηγορητικός, φανερωτικός, μιας βαθύτερης ουσίας, αιωρούμενος, προσευχόμενος,. Και η προσευχή του ακουγόταν στα πέρατα. Ένα άνθος της σιωπής, μια κραυγή ουρανομήκης, ένας αιώνιος εραστής του απόλυτου. Μέσα στον κατακλυσμό της σαχλαμάρας της εποχής μας, μέσα στον κενό, άρριζο εφήμερο και θνησιγενή λόγο του σήμερα. Μέσα στην ακατάσχετη πολυλογία, κενολογία, φλυαρία, λογοκοπία του καιρού μας. Ένας «τρελός», ιαματικός, αφυπνιστικός, υπαρξιστικός. Ένας άνθρωπος, ναυαγισμένος, πονεμένος, και γι’ αυτό αυθεντικός. Στερημένος και γι αυτό πλούσιος στην πενία του. Ένας άνθρωπος κομίζων και αναγγέλων την κρυμμένη ομορφιά του Κόσμου. Ένας δαίμονας που μας καλεί να βγούμε από τις τρώγλες της ‘’λογικής’’ στην απόλυτη ορατότητα των ανοιχτών οριζόντων. Μια περίπτωση για την Προκρούστεια ψυχιατρική και ας φωνάζει διαρκώς τον στίχο του Ρεμπώ: «Η αληθινή ζωή είναι απούσα». Δηλαδή μια σπαρακτική παρουσία της απουσίας,μια κραυγή ότι η αξία,η ουσία και το νόημα του ανθρώπου βρίσκεται ακριβώς σε αυτό πού δεν υπάρχει,και το οποίο ο άνθρωπος μέσα απ την οντολογική αγωνία το γνωρίζει ως απουσία,η ως διαρκώς διαφεύγον,η ως χάσμα,η ως τραγική μοίρα