Η άγρια χαρουπιά

Γ. Κοκκινάκος

Με λίγα σπουργίτια , μία βρύση και κανέναν άνθρωπο,

μ' αυτά μόνον, γίνεται να φτιάξεις το μοναστήρι πασών των θεοτήτων.

Οδ. Ελύτης (εκ του πλησίον)

Απόγευμα. Αργόσερνε τα βήματα  του  επιστρέφοντας το βράδυ-βράδυ από τον κάμπο στο χωριό. Εκεί τον πετύχαμε σέρνοντας τα κουρασμένα βήματα του, ξεκάρφωτα, ξεβίδωτα. Εγώ με το γέρο πατέρα μου είχαμε πάει στο κτήμα μας για να δούμε τα ζώα μας. Γυρνά και μου λέει στην ερώτηση μου πόσο χρονών είναι αυτός ο γέρος : Δεν ξέρω. Εγώ που είμαι επίσης γέρος, έτσι τον θυμούμαι. Μπορεί να γεννήθηκε έτσι. Θα ναι πάντως 400 ετών! Τον κοίταξα χαμογελώντας, πιάνοντας τη μεταφορά στο  λόγο του.

Γιατί αυτός ο γέρος όντως ερχόταν από πολύ μακριά. Τότε όμως δεν ήξερα ότι πάει επίσης πολύ μακριά. Τόσο μακριά ,για να τον θυμούμαι ακόμα και τώρα, σήμερα, στις μέρες μας, στην εποχή μας. Την δυσεξήγητη, την απρόοπτη, την ρευστή, την φτωχή μέσα στον πλούτο της, την ανόητη μέσα στην νόηση, την βλακώδη μέσα στην ευφυΐα της, την δυστυχισμένη μέσα στην ευτυχία της.

Είδαμε τα ζώα μας και φύγαμε βιαστικά μην μας πάρει το βράδυ. Ξαναείδαμε εκείνο το γέρο καθισμένο στην άκρη του δρόμου, να κεντρώνει με προσοχή, με υπομονή,  μια άγρια χαρουπιά που είχε φυτρώσει μόνη της. Κεντρομόλος, μεριμνητικός, αφοσιωμένος τόσο που δεν μας έβλεπε ενώ είμαστε μπροστά του. Ασκητικός, απερίσπαστος, δοσμένος απόλυτα σ’ αυτό που έκανε. Κέντρωνε μια άγρια χαρουπιά, χωρίς να είναι δική του, έτσι, χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς όφελος, χωρίς υστεροβουλία. Απλώς έβαζε ένα λιθαράκι για να γίνει ο Κόσμος πιο όμορφος. Μας έριξε μια ματιά και θυμάμαι ακόμα τα μάτια του. Μου φάνηκε πως κοίταγαν μάλλον προς τα μέσα παρά προς τα έξω. Είναι μια εικόνα απ’ το παρελθόν αλλά μήπως είναι και μια εικόνα που πάει και προς το μέλλον; Οπωσδήποτε και δεν ήξερε τίποτα για ότι σήμερα αποκαλούμε κουλτούρα του δημόσιου χώρου, οικολογία ή συλλογική συνείδηση, όμως και δεν είχε πάνω του τίποτα στρεβλό, απ’ ότι σε μας σήμερα έχει σωρεύσει η επιστήμη, ο πολιτισμός, η εκπαίδευση, η ανάπτυξη, ο τεχνολογικός πολιτισμός, η σύγχρονη ανεπτυγμένη κοινωνία.

Απλώς είχε ένα άλλο, πολύ διαφορετικό απ’ το σημερινό δικό μας, Κοσμοείδωλο. Αλλού έβρισκε νόημα για τη ζωή και τον εαυτό του, άλλες φαντασιακές σημασίας είχε στο νου και την καρδιά του για το Σύμπαν.

Έτσι όπως τον θυμούμαι προσωποποίηση της μέριμνας για το καλό, της φιλικότητας για τη φύση, της βραδύτητας και μιας άλλης σχέσης με το χρόνο, νομίζω πως θα ζει ακόμη. Μα τώρα πια θα κοιτάει τον Κόσμο δακρυσμένος…

Αφιερώνεται στο φίλο Μανώλη

που μου χάρισε αυτή την αφήγηση