Η αρχόντισσα των συσσιτίων

Γ.Κοκκινάκος

…..Μεγάλο σαν ψηλό βουνό, ίσιο σαν κυπαρίσσι,
κι οι κλώνοι του ν’ απλώνονται σ’ Ανατολή και Δύση

Νανούρισμα από Δημοτικό τραγούδι.

Εργάτης είναι ο άντρας της αλλά απολυμένος και άνεργος. Η ίδια μεγαλώνει τα 3 μικρά παιδιά της σε ένα μικρό σπιτάκι που έχει από τη μάνα της. Δύσκολη ζωή και γίνεται ακόμα δυσκολότερη μέρα με τη μέρα, αφού εισόδημα στο σπίτι δεν μπαίνει. Ο άνδρας της γυρίζει από την αγορά σκεπτικός, ταπεινωμένος, θυμωμένος, απαξιωμένος. Με «τα χέρια του στις τσέπες σαν δυο χειροβομβίδες» που λέει και ο ποιητής. 2-3 χρόνια άνεργος. Η ίδια προσπαθεί βρίσκοντας δουλειά εδώ και εκεί σε κανένα σπίτι αλλά και αυτές οι δουλειές τελειώνουν. Έτσι κατέληξε στο συσσίτιο. Φτωχοί άνθρωποι ήταν και προ Τρόικας, αλλά ζούσαν μέσα στον πλούτο της πενίας τους. Τακτοποιημένη είχαν τη ζωή τους, μεροδούλι, μεροφάι, αλλά δεν τους έλειπαν τα βασικά. Τα κατάφερναν. Είναι η μάνα βλέπεις που μεγαλώνει τα παιδιά της σαν πριγκιπόπουλα. Έκλεινε τις χαραμάδες του σπιτιού με την ματιά της, για να μην μπει η απελπισία μέσα, και η δύναμή της και η έγνοια για τα παιδιά της ξαναέβαζε τα πεσμένα φύλλα στο δέντρο!! Κανέναν δεν άφηνε να πειράζει τα παιδιά. Αλλά τώρα; Τώρα που κουβαλάει απ’ το συσσίτιο το φαγητό στο σπίτι; Δεν ξέρει από παιδαγωγικές μεθόδους αλλά κάνει αυτό που έμαθε απ’ τη μάνα της. Δεν πρέπει να τραυματιστούν τα παιδιά, να ταπεινωθούν. Δεν πρέπει να θολώσει το είδωλο των γονιών, του άνεργου πατέρα, του ανήμπορου να φέρει εισόδημα στο σπίτι. Δεν πρέπει να νοιώσουν κίνδυνο, ανασφάλεια, αναξιοπρέπεια. Βάζει λοιπόν το φαγητό του συσσιτίου στην κατσαρόλα, προσποιείται ότι το μαγειρεύει και το σερβίρει με χαμόγελο, με κέφι, με γλυκόλογα αλλά και με της μάνας τα σιγανά μαλώματα….Να είστε φρόνιμα…

Έχει στη φλέβα της την αρχοντιά κι ας είναι αγράμματη γυναίκα. Αυτό το μάγμα της αξιοπρέπειας, της υπερηφάνειας, της γενναιότητας, της γενναιοδωρίας και της ευφυΐας, που θα το μεταλαμπαδεύσει και στα παιδιά της.

Χρόνια μετά οι ανύποπτοι θα απορούν πως μπόρεσαν και σπούδασαν και πρόκοψαν αυτά τα παιδιά της ανέχειας, της στέρησης, της δυσκολίας.

Είναι αυτά τα βαθιά, τα ξεχασμένα, και δυσεύρετα στις μέρες μας που θα βγάλει στην επιφάνεια η κρίση. Που θα  μάθει τους ανθρώπους της υπαρξιακής κατερήμωσης, της κακής ευδαιμονίας, της άσκοπης υπερκατανάλωσης, αλλά και της επιδειξιομανίας, του εγωισμού και της επιθετικότητας ότι ζωή αποφλοιωμένη από τον πόνο δεν έχει νόημα.  Θα μάθουν οι άνθρωποι να περνούν μέσα από τον πόνο, την προσπάθεια, τον ιδρώτα. Θα μάθουν ότι η ουσία της ύπαρξης βρίσκεται στο λίγο, στο απέριττο και στο χρειώδες. Θα μάθουν να καλύπτουν τα υπαρξιακά χάσματα που έχει κάθε άνθρωπος, με ενδοσκόπηση και αναστοχασμό και όχι με καταναλωτικά αγαθά.

Γράμματα που δεν έφτασαν ποτέ

Γ. Κοκκινάκος

Τρέλα: Μια απολύτως λογική προσαρμογή

στον παράλογο κόσμο που ζούμε

R. Laing

Αυτός είναι ο τίτλος της έκθεσης ζωγραφικής του Πειραματικού Εργαστηρίου Τέχνης του ΚΟΙΣΠΕ Χανίων που γίνεται στο Νέωριο Μόρο αυτές τις μέρες και τελειώνει την Κυριακή.

Ανθρωποι που πέρασαν ή περνούν κάποια ψυχολογική περιπέτεια και είναι μέλη του συνεταιρισμού και του εργαστηρίου, ζωγράφισαν έργα και τα εκθέτουν.

Πραγματικά αυτόματη γραφή, χωρίς επιτηδεύσεις, κρύσταλλα διάφανα της ψυχής τους.

Αληθινά έργα τέχνης, υψηλής αισθητικής αξίας, αφού είναι ζωγραφισμένος στους πίνακες ο εσω εαυτός των δημιουργών η ψυχική και θα έλεγα και η κοινωνικής τους οδύνη.

Ο τίτλος θέλει να συμβολίσει τον οριστικό διαχωρισμό του διαφορετικού που για χρόνια η διαμεσολαβητική ψυχιατρική είχε επιβάλει και στην κοινωνία.

Μια κοινωνια της ομοιομορφίας, που δεν θέλει να δεχτεί το "παρεκκλίνον".

Επισκεφθείτε την έκθεση γιατί έτσι "μερικά γράμματα μπορεί να φτάσουν", η αληθινή επικοινωνία να αρχίσει και αντί να σπαταλούμε δυνάμεις προσπαθώντας να περιορίσουμε το διαφορετικό να πλουτίσουμε από τη διαφορά.

Διότι τα διαφορετικά και όχι τα όμοια μεγαλώνουν και ομορφαίνουν τον κόσμο.

Από πού και ως που ο κυρίαρχος λόγος είναι ο ορθός λόγος και ο παρεκκλίνων λόγος είναι δήθεν ακατανόητος;

Η έκθεση αποτελεί γεγονος παιδευτικής σημασίας για όλους αφού οι επισκέπτες της έκθεσης έχουν τη δυνατότητα να "διαβάσουν" τα μυστικά τους σήματα, της κρυφές αγωνίες, τις μύχες επιθυμίες αλλά και τους δικούς τους φόβους.

Αποτελεί βιωματική εμπειρία ανοίγοντας μονοπάτια αυτογνωσίας μέσα από συζητήσεις με εαυτούς.

Στην εποχή μας εποχή του υπαρξιακού πανικού, της αλαλίας μέσα από την πολυλογία, της φτώχειας μέσα από την υπερπαραγωγή, της ανισόρροπα αυτονομημένης και δυνάμει καταστροφικής ανάπτυξης, της τεχνοεπιστήμης η έκθεση μας προτείνει να εγκαταλείψουμε την κίβδηλη βεβαιότητα του βολέματος και να δώσουμε χώρο στη συνείδηση, στο συναίσθημα, στον έρωτα και στο παιχνίδι.

Είναι σημείο και αφετηρία ενδοσκόπησης και αναστοχασμού για τους εαυτούς μας και τον κόσμο που φτιάξαμε, επισκεφτείτε λοιπόν την έκθεση όσοι επιζητείτε συγκινήσεις και δεν επιθυμείτε τον Αλλο κατ' εικόνα και ομοίωσιν σας.