Πόσο απέχει το Λονδίνο από την Αθήνα; Γ Κοκκινακος

Η νύχτα, η βία και η έμπνευση
την είδα την αποκαθήλωση του Γκουεβέρα
σε μια γούρνα της Βολιβίας.
Ολόγυρα στέκονταν οι λοχαγοί
και με το δάχτυλο δείχναν επάνω στο κορμάκι του  τις τρύπες.
Ν. Καρούζος

Επειδή η βία δεν υπακούει και δεν ερμηνεύεται με καθολικές προσεγγίσεις, επειδή δεν ξέρουμε αν είναι καταφύγιο απελπισμένων ή αποφασισμένων, ας θέσουμε καταρχήν μερικά ερωτήματα.

Είναι η βία το σχήμα για να αποκτήσει πρόσωπο το κοινωνικό υποκείμενο;

Η εξουσία-κάθε εξουσία- εμπεδώνεται, παγιώνεται, ασκείται, χρησιμοποιώντας βία;

Η κοινωνική ειρήνη προϋποθέτει την μονοπώληση της βίας από τα θεσμικά όργανα της κοινωνίας; Η βία είναι το αντίθετο της τάξης ή είναι δυο πόλοι του ιδίου συνεχούς;

Μήπως ο πολίτης ενδοβάλλοντας την βία της εξουσίας, την υιοθετεί ως επιτρεπτή .κοινωνική συμπεριφορά, αντιγράφοντας την ως τέτοια από τον «γονέα», αφού ο πατέρας συμβολοποιείται στο Νόμο, κράτος , εξουσία; Και ο πατέρας δεν μπορεί να κάνει, να επιλέγει να κάνει κάτι κακό;

Είναι η κουλτούρα, η γλώσσα, η λέξη, ο έρωτας αντίδοτο της βίας, ή μορφές βίας;

Ο πολιτισμός άρχισε, λέει ο Φρόυντ, όταν ο πρώτος άνθρωπος αντί μια πέτρα, πέταξε μια λέξη! Η βία πριν γίνει πράξη είναι τρόπος σκέψης; Ο θυμός, ως κεντρομόλος βία είναι επιτρεπτή, ενώ η εξωτερική βία ως φυγόκεντρος ροπή απαγορεύεται;

Πόσο απέχει το Λονδίνο από την  Αθήνα, χιλιομετρικά, κοινωνικά, πολιτικά, υπαρξιακά;

Οι μορφές της βίας(σωματική, ψυχική, ηθική, οικονομική, συμβολική, πολιτισμική) και οι διαμεσολαβήσεις της αφορούν ή όχι σε κοινωνικές σχέσεις δύναμης, δομές εξουσίας, και πλέγματα κυριαρχίας;

Η «παιδεία» της βίας, η προβολή της από τα ΜΜΕ, η ταυλανδοποίηση  της κοινωνίας και η παραγωγή περιττών ανθρώπων συνιστούν βία;

Η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, οι κοινωνικές και φαρμακευτικές εξαρτήσεις, συνιστούν βία; Μήπως η  βία δεν αφορά μόνον την ύλη, το σώμα, την περιουσία μας, αλλά και τις ψυχές μας;

Είμαστε πλέον τόσο εθισμένοι στη βία των ψευδών υποσχέσεων, των κενών πολιτικών-ρητορικών σχημάτων, των καθολικών διαψεύσεων και της υπαρξιακής κενότητας, που απλώς περιμένουμε έτοιμοι με στερεοτυπικές κραυγές να τιμωρηθούν οι ταραξίες.

Αλλά ποιοί είναι οι ταραξίες; Αλήθεια ποιοι είναι οι ταραξίες στο Λονδίνο σήμερα, χθες στα προάστια του Περισσού, προχθές στην Αθήνα;

Είναι άνθρωποι «μανιακοί της βίας», «εγκληματικοί τύποι», «αντικοινωνικοί πολίτες», ή άνθρωποι που χάνοντας την δουλειά τους, βρέθηκαν στο περιθώριο, υποθηκεύοντας τη ζωή τους, το πρόσωπό τους, την ύπαρξή τους;

Διότι αν υπάρχει κοινωνική παθολογία, αυτή αφορά μόνον τους ταραξίες, ή την κοινωνία;

Θέλουν διόρθωση όσοι διαμαρτύρονται ή όσοι διαχωρίζουν, αποκλείουν, καταδικάζουν στην ανέχεια και την αφάνεια χιλιάδες και εκατομμύρια ανθρώπους; Το εισόδημα των τριών πλουσιοτέρων ανθρώπων του πλανήτη, είναι ίσο με το ΑΕΠ των 49 φτωχότερων χωρών του κόσμου. Μήπως εδώ βρίσκεται το κλειδί;