Υπάρχει λύση;  Γ Κοκκινάκος

Τι καταφέραμε με την πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό; Τι καταφέραμε με την συσσώρευση και την αποθήκευση; Τι καταφέραμε με , την λαιμαργία, και την πλεονεξία; Τι καταφέραμε με την ανάπτυξη και την κατανάλωση; Οι μεν λίγοι στον πλανήτη να έχουν πρόβλημα με την διαχείριση των σκουπιδιών τους, οι δε πολλοί να τρώνε απ’ τα σκουπίδια.

Πραγματική κοινωνική σχιζοφρένεια. Είναι να πιστεύει κανείς ότι ο άνθρωπος τελικά σκέφτεται λογικά όταν εξαντλήσει όλες τις άλλες πιθανότητες.

Στην εποχή της ευμάρειας, της υπερκατανάλωσης, της κοινωνίας της ευημερίας, της ευκολίας, της ευρυχωρίας, των ανέσεων, καταφέραμε και καταστρέψαμε στην κυριολεξία το φυσικό  περιβάλλον. Αλλά συνεπακόλουθα και τον άνθρωπο, αφού άνθρωπος δεν νοείται παρά στην αλληλοσχέση του με το περιβάλλον. Διαμορφώσαμε έναν ανθρωπολογικό τύπο επιθετικό, ανταγωνιστικό, καταναλωτικό, ενεργοβόρο, αμετροεπή, υπερόπτη, αλλά και νευρωτικό, αγχώδη και μετέωρο. Συναισθηματικά μονωμένο, μοναχικό, αντικοινωνικό, ατομιστή και τελικά δυστυχισμένο. Έναν άνθρωπο που ξέχασε την αφαίρεση απ’ τη ζωή, την τέχνη, την σκέψη και την συμπεριφορά. Αλλά και έναν άνθρωπο που ξέχασε και την διαίρεση, την πιο δύσκολη αλλά και  την πιο παιδευτική πράξη. Διότι το μοίρασμα απαιτεί σύνεση, αλληλέγγυα στάση και  προπαντός δικαιοσύνη.

Αλλά η Αναξιμάνδρειος αρχή της αντιστάθμισης θα ρυθμίσει τον Κόσμο. Η κρίση και η δυσκολία θα φέρει την διάρθρωση. Οι άνθρωποι θα σκεφθούν, οφείλουν να σκεφθούν διαφορετικά.

Διότι κάθε ανεξέλεγκτη ανάπτυξη συνιστά νεοπλασία στη ζωή αλλά και στη φύση.Οι άνθρωποι θα επιστρέψουν στο λίγο, στο απαραίτητο, στο βασικό και στο χρειώδες.

Θα αναπτύξουν ξεχασμένες γεύσεις, λέξεις, τρόπους, αισθήματα. Θα ανακαλύψουν ότι παράδοση δεν είναι μια ψυχαναγκαστική, τελετουργική επανάληψη σε κάτι που συνέβη στο παρελθόν, αλλά μια παρακαταθήκη και ένα θαυματουργείο νέων ιδεών, πρακτικών και τρόπων  ζωής.

Έχουμε ως Έλληνες τις ‘’συνταγές’’, αρκεί να τις φέρομε και να τις προσαρμόσομε στο σήμερα. Με αναστοχασμό, ελπίδα και όνειρο.

Με αυτοσυνειδησία και απάντηση στο αίτημα για μια ζωή με νόημα και υπαρκτική πληρότητα, έξω από το  κίτς  της υπερκατανάλωσης.

Μπορεί σήμερα η ιδέα της αποανάπτυξης να φαίνεται σαν ουτοπική ιδέα, σαν ιδέα μερικών ευφάνταστων ή και γραφικών ακόμη,αλλά  αυτή  θα είναι η αλήθεια του αύριο, ενώ η αλήθεια της πράσινης ανάπτυξης θα είναι το ψέμα του αύριο αφού αυξάνει την κατανάλωση. Διότι μόνον η αποανάπτυξη αποκαθιστά την σχέση ζωής ανθρώπου-φύσης, αποκαθιστά την αναγκαία φιλικότητα με το περιβάλλον επομένως και με τα ‘’μέσα μας’’. Μόνον αυτή θα μας επαναφέρει στο απέριττο, το ουσιώδες, στο απλό, στην  αφαίρεση και στην θεμέλια υπαρξιακή συνοχή.

Πόσο απέχει το Λονδίνο από την Αθήνα; Γ Κοκκινακος

Η νύχτα, η βία και η έμπνευση
την είδα την αποκαθήλωση του Γκουεβέρα
σε μια γούρνα της Βολιβίας.
Ολόγυρα στέκονταν οι λοχαγοί
και με το δάχτυλο δείχναν επάνω στο κορμάκι του  τις τρύπες.
Ν. Καρούζος

Επειδή η βία δεν υπακούει και δεν ερμηνεύεται με καθολικές προσεγγίσεις, επειδή δεν ξέρουμε αν είναι καταφύγιο απελπισμένων ή αποφασισμένων, ας θέσουμε καταρχήν μερικά ερωτήματα.

Είναι η βία το σχήμα για να αποκτήσει πρόσωπο το κοινωνικό υποκείμενο;

Η εξουσία-κάθε εξουσία- εμπεδώνεται, παγιώνεται, ασκείται, χρησιμοποιώντας βία;

Η κοινωνική ειρήνη προϋποθέτει την μονοπώληση της βίας από τα θεσμικά όργανα της κοινωνίας; Η βία είναι το αντίθετο της τάξης ή είναι δυο πόλοι του ιδίου συνεχούς;

Μήπως ο πολίτης ενδοβάλλοντας την βία της εξουσίας, την υιοθετεί ως επιτρεπτή .κοινωνική συμπεριφορά, αντιγράφοντας την ως τέτοια από τον «γονέα», αφού ο πατέρας συμβολοποιείται στο Νόμο, κράτος , εξουσία; Και ο πατέρας δεν μπορεί να κάνει, να επιλέγει να κάνει κάτι κακό;

Είναι η κουλτούρα, η γλώσσα, η λέξη, ο έρωτας αντίδοτο της βίας, ή μορφές βίας;

Ο πολιτισμός άρχισε, λέει ο Φρόυντ, όταν ο πρώτος άνθρωπος αντί μια πέτρα, πέταξε μια λέξη! Η βία πριν γίνει πράξη είναι τρόπος σκέψης; Ο θυμός, ως κεντρομόλος βία είναι επιτρεπτή, ενώ η εξωτερική βία ως φυγόκεντρος ροπή απαγορεύεται;

Πόσο απέχει το Λονδίνο από την  Αθήνα, χιλιομετρικά, κοινωνικά, πολιτικά, υπαρξιακά;

Οι μορφές της βίας(σωματική, ψυχική, ηθική, οικονομική, συμβολική, πολιτισμική) και οι διαμεσολαβήσεις της αφορούν ή όχι σε κοινωνικές σχέσεις δύναμης, δομές εξουσίας, και πλέγματα κυριαρχίας;

Η «παιδεία» της βίας, η προβολή της από τα ΜΜΕ, η ταυλανδοποίηση  της κοινωνίας και η παραγωγή περιττών ανθρώπων συνιστούν βία;

Η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, οι κοινωνικές και φαρμακευτικές εξαρτήσεις, συνιστούν βία; Μήπως η  βία δεν αφορά μόνον την ύλη, το σώμα, την περιουσία μας, αλλά και τις ψυχές μας;

Είμαστε πλέον τόσο εθισμένοι στη βία των ψευδών υποσχέσεων, των κενών πολιτικών-ρητορικών σχημάτων, των καθολικών διαψεύσεων και της υπαρξιακής κενότητας, που απλώς περιμένουμε έτοιμοι με στερεοτυπικές κραυγές να τιμωρηθούν οι ταραξίες.

Αλλά ποιοί είναι οι ταραξίες; Αλήθεια ποιοι είναι οι ταραξίες στο Λονδίνο σήμερα, χθες στα προάστια του Περισσού, προχθές στην Αθήνα;

Είναι άνθρωποι «μανιακοί της βίας», «εγκληματικοί τύποι», «αντικοινωνικοί πολίτες», ή άνθρωποι που χάνοντας την δουλειά τους, βρέθηκαν στο περιθώριο, υποθηκεύοντας τη ζωή τους, το πρόσωπό τους, την ύπαρξή τους;

Διότι αν υπάρχει κοινωνική παθολογία, αυτή αφορά μόνον τους ταραξίες, ή την κοινωνία;

Θέλουν διόρθωση όσοι διαμαρτύρονται ή όσοι διαχωρίζουν, αποκλείουν, καταδικάζουν στην ανέχεια και την αφάνεια χιλιάδες και εκατομμύρια ανθρώπους; Το εισόδημα των τριών πλουσιοτέρων ανθρώπων του πλανήτη, είναι ίσο με το ΑΕΠ των 49 φτωχότερων χωρών του κόσμου. Μήπως εδώ βρίσκεται το κλειδί;

Άμυνα περί πάτρις

Γ. Κοκκινάκος

Ουδέν απιθανώτερον της απλής αληθείας

Αλ. Παπαδιαμάντης

Πάσχα δεν περνά χωρίς τον ανοξείδωτο κυρ Αλέξανδρο. Τον νηστευτή και νήστι που πέρασε τη ζωή του (1851-1911) μεταξύ Αθήνας και Σκιάθου. Τον ρακένδυτο κοσμοκαλόγερο που σιγόψελνε στις αγρυπνίες του αγίου Ελισαίου.

Αλλά σπανίως γίνεται λόγος για τον στοχαστικό Παπαδιαμάντη, προσωπογραφώντας τον τεχνηέντως ως ιδιόρρυθμο, μέθυσο, νωχελικό και απόκοσμο. Ο Παπαδιαμάντης δεν κατοικεί μόνο στην ηθογραφία και στην παράδοση αλλά και στην υπαρξιακή αγωνία και στην κοινωνική πραγματικότητα. Δεν κατοικεί μόνο στις περιγραφές των γραιδίων των απόκληρων των ανυπόδυτων ναυτοπαίδων, των ταπεινών αιπόλων αλλά και στα πολιτικά προτάγματα των καιρών του και όχι μόνον. Απολαύστε δυο μόνο αναφορές του από φιλολογικό άρθρο του και από τον   «έμπορο των εθνών».

‘’Εις οιωνός άριστος. Αλλά τις έβαλεν εις πράξιν την συμβουλήν του θειοτάτου αρχαίου ποιητού; Εκ της παρούσης ημών γενεάς τις ημύνθη περί πάτρης;

Ημήνθυσαν περί πάτρης οι άστοργοι πολιτικοί, οι εκ περιτροπής μητρυιοί του ταλαιπώρου ωρφανισμένου Γένους; Αμυνα περί πάτρης δεν είναι αι σπασμωδικαί, κακομελέτητοι και κακοσύντακτοι επιστρατείαι, ουδέ τα σκωριασμένης επιδεικτικότητος θωρηκτά. Αμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείραντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας.

Τις ημύνθη περί πάτρης; Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος’’.

‘’Η γενεαλογία της πολιτικής είναι συνεχής και γνησία κατά τους προγόνους. Η αργία εγέννησε τήν πενίαν. Η πενία έτικε την πείναν. Η πείνα παρήγαγε τήν όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε τήν ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε τήν πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου. Τότε καί τώρα, πάντοτε η αυτή. Τότε διά τής βίας, τώρα, διά τού δόλου καί διά τής βίας. Πάντοτε αμετάβλητοι οι σχοινοβάται ούτοι οι Αθίγγανοι, οι γελωτοποιοί ούτοι πίθηκοι (καλώ δέ ούτω τούς λεγομένους πολιτικούς). Μαύροι χαλκείς κατασκευάζοντες δεσμά διά τούς λαούς εν τή βαθυζόφω σκοτία τού αιωνίου εργαστηρίου των’’.

Λέγεται ότι όταν ο Γαβριηλίδης του επρότεινε 150 δραχμές μηνιαίου μισθό, ο Παπαδιαμάντης του απάντησε: Πολλά είναι, 100 φτάνουν……

Σε μας δεν μένει παρά να κάνουμε τις συγκρίσεις…

Ο Παπαδιαμάντης δεν διδάσκει ως κοσμήτωρ των γραμμάτων μας μόνον  γραφή, αλλά ως πνευματικός ταγός διδάσκει και ζωή.

ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΑΠΟΡΡΥΘΜΙΣΗ

Γ. Κοκκινάκος

30 χρόνια «ακατάπαυστης» ψυχιατρικής μεταρρύθμισης για να καταλήξουμε στην σημερινή άθλια κατάσταση. Πραγματικό παγκόσμιο ρεκόρ. Ένα παράδειγμα πώς μπορεί κανείς να σπαταλά χρήματα χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα.

Κανονισμός 815, Ψυχαργώς α’ και β’ φάση αλλά και άλλα παράλληλα προγράμματα για να καταλήξουμε στην σημερινή κατάσταση όπου όλοι ανεξαιρέτως να μιλούν για ψυχιατρική μεταρρύθμιση και ο καθένας να δίδει το δικό του νόημα. Το ουσιώδες όμως είναι ότι η ιδρυματική βαρβαρότητα εξακολουθεί να ηγεμονεύει στο χώρο της ψυχιατρικής φροντίδας και τα Άσυλα εξακολουθούν να λειτουργούν σε απαράδεκτες συνθήκες.  Παράγουν βία, παραβίαση δικαιωμάτων και αποτελούν χώρους αλλοτρίωσης και αποξένωσης του ψυχικά πάσχοντα. Οι λεγόμενες κοινοτικές δομές που υποτίθεται θα αντικαθιστούσαν το Άσυλο, λειτουργούν συμπληρωματικά στα άσυλα. Όχι μόνο δεν τα αναιρούν, αλλά τα προϋποθέτουν. Οι δομές ψυχικής υγείας λειτουργώντας χωρίς συνεργασία, χωρίς σύνδεση, αποσπασματικά, επιλεκτικά, δεν καλύπτουν στα πλαίσια του τομέα τους τα αιτήματα που αναδύονται από την κοινωνία, αλλά παράγουν  νέα γκάμα πελατών, επιλέγοντας  περιστατικά και προσανατολίζοντας τους ψυχωσικούς ασθενείς προς τα άσυλα. Είναι όμως αυτές οι πολιτικές που έφτιαξαν τη Λέρο, είναι δηλαδή οι επιλογές, οι παραπομπές και η έλλειψη της θεραπευτικής ευθύνης που νομιμοποιούν τους χώρους θεραπευτικής απραξίας, τις αποθήκες ψυχών, τους θαλάμους χρονίων στα ψυχιατρεία.

Θα έκλειναν τα τέσσερα μικρότερα ψυχιατρεία και θα συρρικνώνονταν  τα υπόλοιπα. Γι’ αυτό το σχέδιο εισέρρευσαν χρήματα από την Ε.Κ. Αντί αυτού έκλεισε                   μόνον το ψυχιατρείο Χανίων και παρέμειναν ανεπηρέαστα στην δομή και τη λειτουργία τους τα μεγαλύτερα. Αλλά το σοβαρότερο είναι ότι παρέμεινε ανεπηρέαστο το επιστημονικό υπόδειγμα της ψυχιατρικής. Το ιδρυματικό μοντέλο ηγεμονεύει διότι υλοποιήθηκε η μεταρρύθμιση είτε με την εργολαβική εκδοχή της, είτε μέσω «προγραμμάτων» αποσπασματικά, χωρίς σκοπό και στόχους. Δεν επισυνέβη καμία αλλαγή στο ψυχιατρικό παράδειγμα και καμία αλλαγή στο ψυχιατρικό σκέπτεσθαι και πράττειν.

Αντίθετα το ιδρυματικό μοντέλο διεσπάρη εν πολλοίς και στις κοινοτικές δομές. Τα μέτρα περιορισμού των ελευθεριών και το σύστημα μεταγωγών των ασθενών, που χαρακτηρίζουν την καθημερινότητα της ελληνικής ψυχιατρικής, ενώ γίνονται με το αιτιολογικό της θεραπείας, στην ουσία  δεν πολιτογραφούνται ως ποινικά αδικήματα, μόνον χάρις στη διαμεσολάβηση της ψυχιατρικής.

Όλο αυτό το σύστημα αρκεί να μας κατατάσσει σε τριτοκοσμική χώρα..

Και ας βγαίνει ο κ. Λοβέρδος  και «κλείνει» όλα τα ψυχιατρεία απ το μπαλκόνι δημαγωγικά και ανεύθυνα

Όπως είναι σήμερα η κατάσταση, ο χώρος  της ψυχικής υγείας θα πληγεί- ήδη πλήττεται- πρώτος και περισσότερο. Ποιος στη σημερινή κοινωνία  της σκλήρυνσης και των περιορισμών θα έχει μέριμνα για τους παρίες της κοινωνίας, τους χωρίς καμιά διαπραγματευτικότητα ψυχικά ασθενείς; Ακόμα και οι στεγαστικές δομές που έγιναν τα τελευταία χρόνια φιλοξενώντας χρόνιους ψυχικά ασθενείς των ψυχιατρείων κινδυνεύουν από χώροι παραγωγής κάποιου νοήματος για τους ενοίκους, να γίνουν νέοϊδρυματικά μορφώματα φυτεμένα στην κοινότητα λόγω περικοπών. Ήδη δρομολογείται με νομοσχέδιο που κατέθεσε ο υπουργός υγείας στη Βουλή οι κάτοικοι των στεγαστικών δομών– παλαιοί έγκλειστοι των ψυχιατρείων-  να συνεισφέρουν μέρος της φτωχοσύνταξής τους για τα έξοδα των ξενώνων. Εκεί βρήκαμε τις πραγματικές αιτίες του χρέους!!

Εκδόθηκε η υπουργική απόφαση για τον καθορισμό της κατακράτησης των συντάξεων των περιθαλπομένων σε δημόσια ιδρύματα χρόνιας παραμονής και σε εξωνοσοκομειακές στεγαστικές δομές για την σχετική τροπολογία που περιελήφθη στο νομοσχέδιο για τις μεταμοσχεύσεις.

Είναι πραγματικά ένα σοκ για όσους εργάζονται στο χώρο της ψυχικής υγείας. Με ποσοστά κράτησης που κυμαίνονται από 40% για συντάξεις μέχρι 360€ και 50% για συντάξεις από 360-500€, μέχρι 80% για συντάξεις πάνω από 1500€ ο κ. Λοβέρδος πρώτος και καλύτερος τρέχει να εκτελέσει τις τροϊκανές επιλογές με τέτοια ταχύτητα και τέτοιο τρόπο που φθάνει στα όρια της κοινωνικής αναλγησίας.

Τι έμεινε στ’ αλήθεια σ’ αυτούς τους ανθρώπους, από τα όνειρα μιας φυσικής φυσιολογικής ζωής; Έγκλειστοι χωρίς αδίκημα, χρόνια τώρα μέσα στα Άσυλα, έχασαν τα πάντα. Φίλους, συγγενείς, περιουσίες, δουλειές, κοινωνικούς υποδοχείς, ψυχοσυναλλαγές, καταδικασμένοι στην έσχατη κύρωση. Στην αποκοπή από το κοινωνικό σώμα. Μια πτωχοσύνταξη τους είχε μείνει και τώρα ο Λοβέρδος πραγματικά βρήκε που πήγαν τα λεφτά. Εκεί έγινε η σπατάλη, στις πτωχοσυντάξεις των παρίων , των απόβλητων, των αζήτητων της κοινωνίας. Να γιατί είχαν δίκιο όσοι λένε ότι μέσα από το πρόγραμμα της δημοσιονομικής προσαρμογής θα ταϋλανδοποιηθεί η κοινωνία μας. 10% στην χλιδή, 70% στα όρια πείνας και 20% στα σκουπίδια, περιττοί άνθρωποι. Μα η κοινωνία πρέπει να αντισταθεί, όχι για τους ψυχικά ασθενείς, αλλά για ό,τι σημαίνει αυτή η πράξη.

Όσοι δεν έχουν διαπραγματευτικότητα, διασυνδέσεις με την εξουσία, κινδυνεύουν να βρεθούν στον κοινωνικό καιάδα όχι μέσω αντικοινωνικής, ρατσιστικής συμπεριφοράς της κοινωνίας, αλλά μέσω επισημοποίησης, θεσμοθέτησης του ρατσισμού μέσα από το ελληνικό κοινοβούλιο. Είναι ντροπή.

Και για τον υπουργό και για όσους θερμοκέφαλους τον συμβουλεύουν.

Ποιός επαγγελματίας θα πάει να ανακοινώσει σε έναν άνθρωπο προσωποποίηση της ψυχικής αλλά και της κοινωνικής οδύνης ότι δεν θα έχει πλέον χρήματα για καφέ και για τσιγάρο; Και με ποια επιχειρήματα; Και με ποιο πρόσωπο, με ποιο κουράγιο; Μήπως άρχισε ήδη η εξόντωση των πιο αδύναμων κοινωνικών ομάδων; Μήπως αυτή η πράξη έρχεται από το μέλλον; Οι εργαζόμενοι ψυχικής υγείας θα κληθούν να υλοποιήσουν αυτό το μέτρο. Η κουτοπονηριά της εξουσίας όμως δεν θα περάσει. Οι εργαζόμενοι παρ’ ότι και οι ίδιοι απειλούμενοι  ως μισθωτοί, ως συνταξιούχοι, ως αορίστου χρόνου, δεν θα θεωρήσουν ότι το μέτρο δεν τους αφορά. Ίσα-ίσα τους αφορά άμεσα, γιατί έρχεται η σειρά τους. Η κοινωνία πρέπει να αντιδράσει.

Η τύχη που επιφυλάσσει μια κοινωνία στους αδύναμους είναι δείκτης πολιτισμού. Στα Χανιά υπάρχουν 120 άνθρωποι-πρώην έγκλειστοι του ψυχιατρείου, που προσπαθούν να ζήσουν κάτω από ανθρώπινες συνθήκες, εναλλακτικά της λαθροβίωσης του Ασύλου. Η τροπολογία Λοβέρδου κινδυνεύει να μετατρέψει τους ξενώνες από τόπους παραγωγής κάποιου νοήματος για τους ενοίκους, σε νεοϊδρυματικά μορφώματα φυτεμένα στην κοινότητα.

Την ίδια στιγμή εκατομμύρια ευρώ σπαταλώνται σε ‘’προγράμματα υποστήριξης’’ των δράσεων στο χώρο της ψυχικής υγείας για να καλοπληρώνονται οι ημέτεροι και να μας ‘’συμβουλεύουν’’ πώς να κάνουμε αυτό που ήδη χρόνια τώρα κάνουμε.

Για να δρομολογηθεί στα αλήθεια κάποια αλλαγή στο χώρο της ψυχικής υγείας, χρειάζονται χρήματα που μας λείπουν, χρειάζεται ένα στρατηγικό  σχέδιο για το χώρο της ψυχικής υγείας που επίσης μας λείπει, χρειάζεται μια διοίκηση που θα μετατρέψει τις νομιμοποιημένες επιλογές σε αγαθά και υπηρεσίες που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε παραλυτική κατάσταση, και χρειάζεται ο χώρος των επαγγελματιών ψυχικής υγείας να υιοθετήσει ένα άλλο ψυχιατρικό παράδειγμα, με άλλες συμπεριφορές και μια άλλη «οικονομία του μυαλού».

Ένα ψυχιατρικό παράδειγμα που δεν θα εστιάζει στα συμπτώματα του ασθενή αλλά στις ανάγκες του. Μια ψυχιατρική των δικαιωμάτων που θα βοηθά τον άρρωστο να αναλαμβάνει την υπαρξιακή και κοινωνική του ευθύνη. Όμως μια τέτοια ψυχιατρική δεν ευδοκιμεί στο καθεστώς των υποχρηματοδοτήσεων , της λιτότητας, της μείωσης των πόρων. Αντίθετα κινδυνεύουν  με κατάρρευση και παλινδρόμηση και όσα θετικά έγιναν όλα αυτά τα χρόνια.

Η περίπτωση της Κρήτης που λειτούργησε τα τελευταία χρόνια χωρίς ούτε μία κλίνη στο ψυχιατρείο δεν είναι ουτοπία. Επίσης έγινε πράξη η τομεοποίηση, διαμορφώνοντας σιγά σιγά μια άλλη κουλτούρα της θεραπευτικής ευθύνης κι όχι της εγκατάλειψης. Στην Κρήτη επίσης άρχισε να δημιουργείται ένα δίκτυο στην κοινότητα απαρτιώνοντας σιγά-σιγά, ένα πλαίσιο εναλλακτικό του ασύλου και των εγκλεισμών χωρίς βία, μεταγωγές, εγκλεισμούς και καθηλώσεις. Όλοι οι έγκλειστοι του Ασύλου κατοικούν σε ξενώνες. Όμως  αντί αυτό το εγχείρημα να στηριχθεί έρχονται τώρα οι συγχωνεύσεις για λόγους δημοσιονομικούς, οι οποίοι θα βυθίσουν την μεταρρύθμιση στην Κρήτη, σε τέλμα. Η ανάδυση της αναγκαιότητας του Ασύλου είναι προ των πυλών σαν αποτέλεσμα της αδράνειας της πολιτείας για τον χώρο της ψυχικής υγείας.

 Αντί να σχηματιστεί ένα ΝΠΔΔ πρωτοβάθμιας κοινοτικής φροντίδας, το οποίο αργότερα θα αναφέρεται σε όλη την περιφέρεια και το οποίο σε δεύτερο χρόνο θα μπορούσε να συμπεριλάβει και τη νοσοκομειακή νοσηλεία (η οποία προς το παρόν γίνεται από τα ΨΤΓΝοσοκομείων της περιφέρειας) δρομολογείται η συγχώνευση ΘΨΠΧ και ΓΝΧανίων.

Όμως κάτι τέτοιο και το Γενικό Νοσοκομείο θα επιβαρύνει αυτό και το σύστημα ψυχικής υγείας θα αποδιοργανώσει και θα διαλύσει. Ποιος θα ενδιαφερθεί για τους παρίες της υγείας (ψυχικά ασθενείς) μέσα στη γενικότερη χοάνη του κλειδωνιζόμενου                  συστήματος υγείας?  Πραγματικά ότι καλό έγινε τα τελευταία χρόνια στην Κρήτη, κυρίως χάρις στη διαθεσιμότητα των εργαζόμενων και στις ιδέες τους, κινδυνεύει να καταστραφεί. Πόροι απ’ την ψυχική υγεία θα καλύπτουν τα μεγάλα κενά της γενικότερης υγείας, οι δε στεγαστικές δομές κινδυνεύουν να μετατραπούν σε πτωχοκομεία.

Έτσι αυτό που σήμερα ακόμα και για το υπουργείο αποτελεί  ένα παράδειγμα και μια περίπτωση που έγινε πραγματικά μια βαθιά τομή, σε λίγο εξαιτίας της συγχώνευσης με το Γενικό Νοσοκομείο Χανίων θα αποτελεί παρελθόν. Πέρα από τα άλλα όμως θα αποτελεί και μία επιπλέον σπατάλη χρημάτων, παρά το ότι γίνεται για εξοικονόμηση πόρων. Είναι ακόμα καιρός περί το ότι βρισκόμαστε στο παρά πέντε να ξανασκεφτούμε το θέμα πιο ψύχραιμα…….