…..Ημερησία χορήγησις ενός λουκουμίου……

Γ.Κοκκινάκος

Θα περάσουν από πάνω μας όλοι οι τροχοί
            Στο τέλος τα ίδια όνειρά μας θα μας σώσουν
Ν. Καρούζος (Τα πουλιά δέλεαρ του Θεού)

Αρ. πρωτ. 407
ημερ.6/2/…..                                                                         Προς,
                                                                               Το Διοικητικόν Συμβούλιον του
                                                                               Ψυχ/κου Νοσοκομείου Χανίων,
                                                                                                ΔΙΑ
                                                                                 της Διοικητικής Δ/νσεως

Λαμβάνω την τιμήν να παρακαλέσω Υμάς, όπως η αμοιβή των εν τη Απασχολησιοθεραπεία  εργαζόμενων ασθενών Ανδρών και Γυναικών, αυξηθεί από 0,50 δρχ ημερησίως εις 1 δραχμήν, καταργηθεί δε κατά προτίμησην των ασθενών η ημερήσια χορήγησις ενός λουκουμίου.

Η γινομένη πρότασις γίνεται και πάλιν υπέρ των ασθενών.

Εν Σούδα, τη 6-2….
Ο Δ/ντης Κλινικής
Σφραγίς –υπογραφή ψυχιάτρου

Το παραπάνω έγγραφο ευρέθη στα αρχεία του ψυχιατρείου κατά την διαδικασία αποδόμησής του πριν 4-5 χρόνια.

Αποτυπώνει καθαρά το κλίμα της εποχής στο χώρο της ψυχιατρικής φροντίδας. Η «σταδιοδρομία» των εγκλείστων στο Άσυλο, τα στερεότυπα των ψυχιάτρων και ο ρόλος της ψυχιατρικής αναδύονται καθαρά μέσα από το παραπάνω σημείωμα. Ψυχίατρος υπογράφει το κείμενο και μέσα από την τυπική γραφειοκρατική διαδικασία(αριθμ.πρωτοκόλλου, διαδρομή μέσω της Δ/κης Δ/νσεως, κλπ), νομιμοποιείται και ενδύεται τον «θεραπευτικό» μανδύα, ένα έτσι κι αλλιώς απαράδεκτο και γελοίο κείμενο.

Σημειωτέον ότι «η πρότασις γίνεται και πάλιν υπέρ των ασθενών» μας υποσημειώνει ο ψυχίατρος! Αλλοίμονο. Όλα γίνονται πάντα υπέρ των ασθενών. Τώρα πως από τα Αρχαία Ασκληπιεία φθάσαμε στα σημερινά Αμπού-Γκράιμπ  που τα λέμε Ψυχιατρικά Νοσοκομεία, μόνον η Ψυχιατρική Επιστήμη μπορεί να μας το πει.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ εργαζομένων στους θεραπευτικούς Συνεταιρισμούς του Δρομοκαϊτείου

Το προηγούμενο διάστημα πρώην και νυν νοσηλευόμενοι του Δρομοκαϊτείου Ψυχιατρικού Νοσοκομείου, οι οποίοι εργάζονται στους θεραπευτικούς συνεταιρισμούς του Νοσοκομείου, προχώρησαν σε κινητοποιήσεις διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές των αμοιβών τους.

Η Διοίκηση του Ψυχιατρείου αποφάσισε την περικοπή των αμοιβών τους κατά 60% 170ευρώ θα παίρνουν από 400 που έπαιρναν. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου που εξέδωσαν οι ίδιοι., Πριν μήνες είχαν μειώσεις από 3 σε 2,70 ευρώ την ώρα!!

«Στις δύσκολες στιγμές μας αλληλοστηριχθήκαμε ως ομάδα και στηριχθήκαμε από το σταθερό μέχρι πρότινος εργασιακό περιβάλλον. Καταφέραμε να ζούμε αυτόνομα με αξιοπρέπεια καταβάλλοντας μεγάλες προσπάθειες για να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας», λένε στο δελτίο τύπου.           «Η απόφαση για μείωση της πενιχρής αμοιβής μας από 400 σε 170 ευρώ τον μήνα ισοδυναμεί με διάλυση της ζωής μας με πολλές επιπτώσεις. Γι αυτούς τους λόγους αποφασίσαμε το κλείσιμο των κυλικείων για 2 μέρες ζητώντας από όλους συμπαράσταση κ ευαισθητοποίηση». Και ήλθε η ευαισθητοποίηση  και η συμπαράσταση. Το Νοσοκομείο τους κάλεσε να ζητήσουν συγνώμη. Αυτή είναι η «θεραπεία»στο Άσυλο. Έτσι υποτίθεται βοηθάμε τους έγκλειστους να συγκροτήσουν ξανά την ρημαγμένη ζωή τους, το κατακερματισμένο Εγώ τους, την χαμένη αυτονομία και αυτεξουσιότητά τους.

Είναι να αναρωτιέται κανείς τι πραγματικά είναι θεραπεία. Η απαίτηση για υποταγή του άρρωστου ανθρώπου ή η βοήθεια σε αυτόν για να πάρει την προσωπική και υπαρξιακή του ευθύνη; Είναι θεραπεία η απαγόρευση και η καταπάτηση δικαιωμάτων, ή η βοήθεια να εκφράσει ο άρρωστος την επιθυμία του, το θέλω του, την ανάγκη του; Ψιλά γράμματα θα μου πείτε.

Τα δυο κείμενα απέχουν σχεδόν 40 χρόνια. Το πρώτο εγράφη το 1969, το δεύτερο το σωτήριο έτος 2010, μετά από 40 χρόνια και πλέον «ακατάπαυστης ψυχιατρικής μεταρρυθμίσεως». Παρά την χρηματοδοτική πραγματικότητα από την Ε.Κ., παρά τα κονδύλια που διατέθηκαν στο χώρο της ψυχιατρικής φροντίδας, η ελληνική διοίκηση, οι πολιτικοί μας και το χειμαζόμενο ψυχιατρικό σώμα, εξακολουθούν να αντιλαμβάνονται την μεταρρύθμιση, είτε με την «εργολαβική» εκδοχή της, είτε με λειτουργία «μη κερδοσκοπικών εταιρειών» , είτε με την διάθεση ή και σπατάλη πόρων σε δράσεις χωρίς σχέδιο, σύνδεση των ψυχιατρικών υπηρεσιών, χωρίς σκοπούς κ στόχους.

Παρά τη διάθεση πόρων και την κινητικότητα που υπήρξε τα τελευταία 25 χρόνια στο χώρο της ψυχικής υγείας, ελάχιστα άλλαξε η ψυχιατρική κουλτούρα και το ιδρυματικό ψυχιατρικό παράδειγμα εξακολουθεί να ηγεμονεύει. Μετά από 25 χρόνια φθάσαμε στο σημείο αντί να ενθαρρύνουμε τους αρρώστους που χρόνια έζησαν ως έγκλειστοι στο ψυχιατρείο, να διεκδικούν, να συνειδητοποιούν και να καρπώνονται το δικαίωμά τους-κάθε δικαίωμά τους- να απαιτούμε να ζητάνε συγνώμη για την αποκοτιά τους να μην δέχονται μείωση των μισθών τους κατά 60%.

Φαίνεται πως οι Διοικούντες του Δρομοκαϊτείου επηρεασμένοι από την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας, αρχίζουν τις περικοπές από τα ψυχία που παίρνουν οι άρρωστοι. Τουλάχιστον ας δώσουν ότι εξοικονομήσουν στο ταμείο του Πετσάλνικου, για να σωθεί η χώρα!!

Αλλά δεν σταμάτησαν εδώ. Οι Διοικούντες του Δρομοκαϊτείου τιμωρητικά μεταθέτουν ψυχολόγο που τόλμησε να υπερασπιστεί τους αρρώστους, μετέφεραν τα εξωτερικά ιατρεία του Δρομοκαϊτείου  εντός του χώρου(ενώ επί δεκαετίες το Νοσοκομείο είχε εξωτερικά ιατρεία και στο κέντρο της Αθήνας-Κωλέττη), δίδουν εντολές για πλήρωση των τμημάτων χρονίων για εισπρακτικούς λόγους. Όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει «τμήμα χρονίων». Χώρος θεραπευτικής απραξίας, ψυχιατρικός Καιάδας, αποθήκη ψυχών, που δεν υπάρχει οδός επιστροφής. Και αυτή η διαδικασία μπορεί να γίνει με μια σκέψη, με μια κίνηση κάποιου και να καθορίζεται δια παντός η μοίρα του εγκλείστου.

Είναι να απορεί κανείς που βρίσκεται το λογικό και που το παράλογο. Που η θεραπεία και που η μη-θεραπεία.

Αλήθεια ποιος χρειάζεται μεταρρύθμιση. Το σύστημα ή τα μυαλά μας;