ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΘΡΥΜΜΑΤΙΣΜΈΝΩΝ ΒΕΒΑΙΟΤΉΤΩΝ …

Κοιμήσου Κεμάλ. Αυτός ο

κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ

Ν. Γκάτσος

Στην εποχή των αποπληροφόρησης  μέσα απ τον καταιγισμό της πληροφορίας , του υπαρξιακού πανικού, της σχοινοτενούς πολιτικολογίας, των σωτηριολογικών λύσεων και των εσχατολογικών ρητορικών σχημάτων, καιρός για αναστοχασμό.

Αν η ουτοπία του επίγειου παράδεισου και της πανανθρώπινης ευτυχίας έτσι όπως υλοποιήθηκε μέσα από την λενινιστική-σταλινική εκδοχή της, μας απογοήτευσε,  αν η ελπίδα και το όραμα κονιορτοποιήθηκαν και αν δεν είμαστε – και δεν πρέπει να είμαστε – ικανοποιημένοι με την καπιταλιστική βαρβαρότητα καιρός να ανιχνεύσουμε νέους δρόμους για το καινούριο. Και πώς να ικανοποιηθεί κανείς απ’ το παρόν σύστημα  που εκτός και πριν φανερώσει τα αδιέξοδα του κατέστρεψε τον ψυχισμό του ανθρώπου. Διαμόρφωσε ένα ανθρωποείδωλο ανταγωνιστικό, φοβικό και φοβισμένο, καταναλωτικό, αγχωτικό και ανικανοποίητο, ενεργοβόρο , επιθετικό και  μετέωρο;

Ο ‘’υπαρκτός’’ απ’ την άλλη μεριά ήταν  μια εκδοχή κρατικού καπιταλισμού και ένα σύστημα που παρήγαγε αδικία, ανελευθερία, πατρικίους και πληβείους , κραταιούς και κοινωνικούς παρίες ,και  αποτέλεσε ένα σύστημα που παρήγαγε κοινωνική βαρβαρότητα, ανισότητα, αδικία αλλά και βία και βάσανα για τις μειοψηφίες παρά την αρχική του ιστορική και προωθητική του κοινωνική δύναμη. Τώρα  λοιπόν είναι καιρός να εστιάσουμε στον παράγοντα άνθρωπο. Διότι ο άνθρωπος είναι το ουσιαστικό  υποκείμενο της ιστορίας, ο δημιουργός της μοίρας του και της διαδρομής  του.

Πώς λοιπόν όλες οι επαναστάσεις εκφυλίζονται και μετατρέπονται σε αυταρχικά ολιγαρχικά καθεστώτα; Να ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί από την θεωρία.Σήμερα που κλονίζονται οι βεβαιότητες,οι παραμυθίες και τα στερεότυπα ο μόνος δρόμος για την βεβαιότητα είναι ο δρόμος της αμφιβολίας.

Είναι μέσα στα ανθρώπινα μέτρα μια δικαιότερη, ομορφότερη, πιο ελεύθερη κοινωνία;

Μήπως οι ‘’πρωτόγονες’’ αναδιανεμητικές κοινωνίες, αλλά και μεταγενέστερες εκδοχές όπως η αρχαία Αθήνα, μας δείχνουν τον δρόμο; Μήπως αυτοί ήξεραν καλύτερα την ανθρώπινη φύση, την κυριαρχικότητα του ανθρώπου, την  ζωώδη του  πλευρά και  τη σκοτεινή, βαθιά, ασυνείδητη, ενορμική, ενστικτώδη  και βιολογική  περιοχή του;

Ο καλός κυνηγός στην πρωτόγονη κοινότητα υποχρεωνόταν - και δεν προσέφερε μόνος του- απ’ την κοινότητα  να μοιραστεί το θήραμα σε ίσα μερίδια και αυτές οι κοινωνίες έζησαν πάνω από 8000 χρόνια.

Στην Αρχαία Αθήνα η Εκκλησία του Δήμου, η Βουλή των 500, η Ηλιαία και άλλοι δευτερεύοντες θεσμοί εξασφάλιζαν την άμεση δημοκρατία, την αυτοκυβέρνηση, την λαϊκή εξουσία και την ανεξάρτητη και αμείλικτη δικαιοσύνη. Ήταν όλοι θεσμοί αμεσοδημοκρατικοί, οι άρχοντες εκλεγμένοι και  ανακλητοί , οι θέσεις ήταν θέσεις προσφοράς και διαθεσιμότητας και όχι αμειβόμενες.

Το πολίτευμα, η πόλις και οι πολίτες ήσαν θωρακισμένες απ’ τους θεσμούς και τις λειτουργίες τους και υπάρχουν άπειρα παραδείγματα σκληρής και παραδειγματικής τιμωρίας όσων δεν άσκησαν την εξουσία με χρηστό τρόπο.

Εμείς αντί αυτών, των θεσμών του οστρακισμού, των ‘’Δέκα λογιστών’’ και των ‘’εύθυνων’’ θεσπίσαμε τον νόμο περί ‘’ευθύνης υπουργών’’ και την βουλευτική ασυλία, με στόχο την προστασία όχι της χώρας αλλά των ανθρώπων της εξουσίας και την εξασφάλιση του μικρόκοσμου της νομενκλατούρας των πολιτικών.

Έτσι όμως επέρχεται ο κοινωνικός και πολιτικός εκφυλισμός για να ακολουθήσουν και όλα τα υπόλοιπα.

Έχομε ανάγκη από θεσμούς και λειτουργίες αποτρεπτικές των παραβιάσεων των κανόνων, προστατευτικές του δημόσιου πλούτου, του δημόσιου συμφέροντος, της χώρας, των πολιτών και όχι των ανθρώπων της εξουσίας.

Έχομε ανάγκη να εγκαταλείψομε τα ιδεολογικά αγιοστάσια και τα πολιτικά στερεότυπα και να διαυγάσουμε καλύτερα την ανθρώπινη φύση. Μόνο τότε θα φτιάξουμε κοινωνίες ανώτερες από τη σημερινή. Ιδιαίτερα βέβαια αυτό αφορά την αριστερά που δεν ικανοποιείται στο παρόν και αναζητά το καινούριο.

Αυτό το καινούριο στις μέρες μας δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει τέτοιες ή παρόμοιες ιδεολογικές αλλά και νοηματικές αναζητήσεις, δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει το θέμα της οικολογίας, αλλά και της αυτοδιαχείρισης και της άμεσης δημοκρατίας. Ο μηχανισμός έστω και αν είναι μηχανισμός που οδηγεί  υποτίθεται στον παράδεισο  στο  τέλος οδηγεί στην κόλαση με πρώτους κολασμένους τους ίδιους τους ανθρώπους του μηχανισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται είναι ο χώρος με την μεγάλη δημοκρατική-κομματική προπαιδεία. Δείτε τι έγινε με την εναλλαγή των στελεχών. Διαλύθηκαν στα εξ ων συνετέθησαν.

Οι οικολόγοι υποτίθεται πρέπει να αντικαταστήσουν σε μια κυκλική εναλλαγή τον κ. Τρεμόπουλο. Περιμένομε.. Βλέπεις δεν υπάρχουν μόνο οι υλικές ιδιοτέλειες. Οι ψυχολογικές είναι κρείττονες των υλικών…