Θεατρική παράσταση στους χώρους του πρώην Ψυχιατρείου Χανίων

Γ. Κοκκινάκος

Θα περάσουν από πάνω μας

όλοι οι τροχοι

Στο τέλος τα ίδια τα όνειρα μα

θα μας σώσουν

Ν. Καρούζος

Σε ένα αποτρόπαιο σκηνικό. Σε ένα θάλαμο ‘’χρονίων’’. Σε μια ‘’αποθήκη ψυχών’’. Σε ένα χώρο για τους ‘’αζήτητους’’, εκεί παίχτηκε το θεατρικό ποίημα του Τ. Λειβαδίτη ‘’Οι τρεις’’. Γιατί θέλαμε ο χώρος μαρτυρίου, χώρος στέρησης και βασάνων για τους εγκλείστους να μετατραπεί σε χώρο πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Σε μια μοναδική παράσταση. Σαν μοιρολόγι για ότι νέο χάθηκε μέσα στην Ασυλική χοάνη. Μια παράσταση αυτογνωσίας, ενδοσκόπησης και συνομιλίας με εαυτούς.

Μια παράσταση κοινωνικής ενοχής για την κοινωνία της ομοιομορφίας που φτιάξαμε, η οποία αποκλείει, εγκλείει και περιθωριοποιεί ότι δεν της μοιάζει.

Μια παράσταση σαν καντηλάκι λύπης για την ύπαρξη, για το είναι, που έδωσε τη θέση του στο φαίνεσθαι.

Μια παράσταση σαν σπίθα ανιδιοτέλειας και αθωότητας, στον σημερινό κόσμο του θεάματος

Μια παράσταση σαν θραύσμα ύπαρξης μέσα στην σημερινή ‘’ευτυχία’’ της ευημερίας, του πλούτου, της αγοράς, δηλαδή στην καθολική πενία.

Μια παράσταση-φυλαχτό για τις μέρες της οδυνηρής οδοιπορίας κάθε ανθρώπινου όντος στο δρόμο της υπαρξιακής  αγωνίας.

Μια παράσταση δραπέτευσης από τις τρώγλες του ορθού λόγου, στα υψίπεδα της ανοιχτής ορατότητας.

Μια παράσταση όπου ακούστηκαν οι οιμωγές και οι αποτρόπαιοι κρότοι του παρελθόντος αλλά και ψιθυριστές μελωδικές φωνές του μέλλοντος.

Η ελλειπτική-ποιητική σύνθεση του κειμένου και η αποποίηση της λογικής ακολουθίας δεν ακύρωσαν την προφορά των εναγώνιων ερωτημάτων και το οντολογικό αίτημα. Το βλέμμα δεν εστίασε στην νοσογραφία αλλά στα χαίνοντα υπαρξιακά τραύματα και στην ανάδυση της τραγικής ανθρώπινης μοίρας.

Έτσι είδαν οι θεατές την βαθιά γραφή του ποιητή. Τους αρρώστους, τους επικηρυγμένους, τους καταδικασμένους, τους απομονωμένους, τους τρελούς. Τα παιδιά, τους αθώους, τους φτωχούς, τους αδικημένους, τους καταφρονεμένους. Τους ζητιάνους, τους αλήτες, τους απεγνωσμένους, τους φοβισμένους, τους χαμένους ταξιδιώτες. Τους φυλακισμένους, τους λιποτάκτες, τους μελλοθάνατους, τους αναρχικούς. Τους νικημένους, τους κυνηγημένους. Αλλά και αυτούς που ενώ άκουσαν το μήνυμα, δεν άλλαξε η ζωή τους ‘’γιατί αυτό ήταν γραμμένο σε γλώσσα ακατάληπτη’’, όπως λέει ο ποιητής. Αυτούς που δεν τους έφθειρε ούτε η καθημερινότητα, αλλά ούτε και τα όνειρα τους.

Ήταν μια παράσταση στην οποία οι θεατές ανακάλυψαν την ομορφιά μέσα στην ασχήμια, την στέρηση και την απελπισία , την ελπίδα μέσα στο κενό.Ο θάλαμος  χρονίων μετετράπη σε σκηνικό θεάτρου.Από χώρος έσχατης κύρωσης  ,απογύμνωσης για τους εγκλείστους αναξιοπρέπειας και προσβολών μετετράπη σε χώρο έμπνευσης και δημιουργίας.Μιά παράσταση –μνημόσυνο γιάόσους έμειναν και μένουν ακόμα εγκλειστοι στα ψυχιατρεία χωρίς λόγο.