Ακόμα και η ζωή μου

    αποκτά σημασία

όταν τη διηγούμαι σε κάποιον.

                                    Τ.Λειβαδίτης

Εδαίμων Αρκαδία

                                                                        Γ.Κοκκινάκος

Στα υψίπεδα των 1000 μέτρων, στον τροπαιούχο άνεμο, στις πηγές, στον αρχέγονο τρόπο των βοσκών, στα πέτρινα μιτάτα  που στέκουν χρόνια και χρόνια σαν αλειτούργητοι ναοί, νοιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ορυχείο ύπαρξης….

Στην πατρίδα που μεγάλωσα οι γυναίκες έκαιγαν το λιβάνι στο κεραμίδι, ανεβάζοντας στον ουρανό στην ευχή και την ελπίδα.

Οι άνθρωποι αταξίδευτοι  γεωγραφικά  αλλά με μεγάλα όνειρα, μύθους και παραμυθίες, μετεωρίτες του σύμπαντος. Άδειαζαν  την ερημιά τους στο γείτονα και το  λυχνάρι  γινόταν ήλιος.

Στο νυχτέρι το παραμύθι κράταγε ως  το πρωί στον ουρανό τ’ αστέρια και τ’ όνειρο πλάταινε.

Το έχω σημαδέψει. Εκεί είναι το κέντρο……

Με την εκκωφαντική ηχώ  της απουσίας,

Ασκήσεις μνήμης, ασκήσεις ύπαρξης επιχειρώ ή δοκιμές λήθης;

Είμαι ότι  θυμάμαι ή ότι ξεχνώ;

Αυτός ο ήχος της βροχής ολονυχτίς στον τσίγκο.

Ήχος μονότονος, γλυκός ,ιαματικός,  

Μα τώρα βρέχει εντός μου. Στην ευτέλεια, στην αμεριμνησία, στην κακή ευδαιμονία.

Πώς «συντηρείται» άραγε η φωνή της μάννας?

Πως το ν ό σ τ ι  μ ο ν (της επιστροφής) το φαγητό;

Πως  έλαμπαν οι άνθρωποι τις Κυριακές στην εκκλησιά με τα γιορτινά τους ρούχα!

Και τώρα να σπαταλώ τις κινήσεις μου περίφροντις  για τα επουσιώδη.

Κατσά, κατσά η σκέψη μου ξανοίγει ν’ αποδράσει μα έμαθα τα χούγια τζη και δε θα της περάσει.

Εμπρός λοιπόν στο αυτοκίνητο μας (το αναπηρικό καρότσι μας).

Πού να ακούσεις τη φωνή του Θεού, στην παραλία?

Συνεντεύξεις, συναθροίσεις, επιστημονικές συναντήσεις, ημερίδες, συνέδρια, εκδηλώσεις, δραστηριότητες τέχνης, Θεέ μου τι βαναυσουργήματα.

Πού βρίσκονται τα ανεξόρυκτα κοιτάσματα ύπαρξης; Μα  στο πατρογονικό σου.

Μα σένα σου αρέσει ο καθρέπτης που δείχνει όμορφο το εαυτούλικο εγώ σου …..

Μα όταν κάθεσαι στο πέτρινο με την καμάρα  ακόμα  και ο χρόνος κυλάει πιο αργά….

Οργανώνεται το προσωπικό σου θαύμα, φανερώνεται η κρυμμένη  ομορφιά του κόσμου. Ένας τρόπος να περνούν οι  ώρες χωρίς να περνουν τα χρόνια .στις «πολυμορφικές» καρέκλες του καφενείου του χωριού…..

                                                                        Αφιερωμένο στον ομαλώτικο τρόπο

                                                                                    του Γιάννη Μαρκαντωνάκη