Ως θραύσμα δυσεύρετης τρυφερότητας

Γ.Κοκκινακος

Όταν οι άνθρωποι δεν αμφιβάλλουν για το δίκιο τους

πόσο μπορούνε να αδικούν

Τ. πατρίκιος

Πάνε χρόνια τώρα που στο ψυχιατρείο Χανίων ένα χειμωνιάτικο βράδυ έφτασε με την κλούβα των μεταγωγών ένας 60ρης, ο Άρης. Ωραία μορφή, μακρά ατημέλητα μαλλιά, τον έριξε το κύμα στο ψυχιατρείο, όπως πολλούς άλλους………

«Πες μου Άρη μια ακραία σου συμπεριφορά», τον ρώτησα την άλλη μέρα που τον «εξέτασα». «Τι να σου πω γιατρέ. Σας έχω βαρεθεί. Ότι και να γίνει τον μπελά μου θα βρω. Τέλος πάντων.»

Αρχίζει να μιλάει-φαίνεται του κέρδισα την εμπιστοσύνη του.

«Πριν χρόνια, στην πλατεία Κυψέλης- έμενα στην Αθήνα όπου και εργαζόμουν τότε- τριγυρνούσα και μπήκα σε ένα μαγαζάκι που πουλούσε ωδικά πτηνά.

Πόσα χρήματα θέλεις για όλο το μαγαζί, ρωτώ τον ιδιοκτήτη. Δηλαδή; Μου λέει εκείνος. Δηλαδή θέλω να αγοράσω όλο το μαγαζί.

Κάνει τους υπολογισμούς του και σε λίγο μου λέει. 470.00δραχμές.

Ετοίμασε τα πουλιά και έρχομαι, του απαντώ. Πάω δίπλα στην Εθνική όπου είχα λογαριασμό με 500.000δρχ-δούλευα σερβιτόρος εκείνο τον καιρό- κάνω ανάληψη τα χρήματα και επιστρέφω. Πληρώνω και παίρνω τα πουλιά και άρχισα να τα απελευθερώνω στον ουρανό. Γέμισε η πλατεία Κυψέλης με τις φωνές τους.

Άλλοι το λένε τρέλα γιατρέ», μου λέει, και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του.

«Μπράβο. Είσαι σπουδαίος», του απαντώ εντυπωσιασμένος.

«Άφησε τα μπράβο γιατρέ. Αυτό μου στοίχισε 10 χρόνια σε ψυχιατρείο».

«Άρη θα σου δώσω εξιτήριο», του λέω. «Φύγε να κάνεις τον κόσμο πιο όμορφο.

«Πιο δίκαιο, γιατρέ, πιο δίκαιο», μου απαντά. «Και τότε θα είναι όμορφος».

Ο Άρης πήρε εξιτήριο, αλλά δεν ξέρω αν είναι αρκετό αυτό να γίνει ο κόσμος πιο όμορφος.

Όταν κάθε συμπεριφορά που δεν εγκρίνεται δεν θα πολιτογραφείται ως ακατανόητη  για να τονίζομε  ότι μόνον η δική μας είναι κατανοητή και ορθή.

Όταν σε κάθε σύμπτωμα θα έχουμε έτοιμες απλοποιητικές νοσογραφικές απαντήσεις και δεν θα το διαβάζουμε και ως ψυχικό βίωμα, ως τρόπο του υπάρχειν στον κόσμο, ως μήνυμα και γλώσσα επικοινωνίας, ή υπαρξιακή ανάγκη ή χάσμα, ο κόσμος δε θα είναι, ούτε δίκαιος, ούτε όμορφος. Γιατί όμορφο είναι το διαφορετικό.

Γιατί η ομοιότητα σκοτώνει την ποικιλία, σκοτώνει την ομορφιά.

Ο Άρης έφυγε και έκτοτε δεν τον ξαναείδα. Κράτησα όμως την εικόνα του ως ενοχή για την κοινωνία της ομοιομορφίας που φτιάξαμε.

Ως ένα κεράκι  λύπης για  το είναι που έδωσε τη θέση του στο φαίνεσθαι.

Ως σπίθα αθωότητας στον σημερινό κόσμο των ορθολογισμών, υπολογισμών, παραλογισμών. Ως θραύσμα δυσεύρετης τρυφερότητας μέσα στην αγριότητα των καιρών που ζούμε.